Hoeveel vooroordelen heb jij over Amy Winehouse? Deel 1 +video

In dit artikel zullen we ontdekken waarom we niet beter zijn dan Amy Winehouse.

Amy: Het meisje achter de naam is een controversiële documentaire van Asif Kapadia. Als je de film gaat bekijken heb je geen popcorn nodig. Hopelijk heb je wat kennis over verslavingen en weet je maar al te snel hoe vooroordelen gevormd wordt.

Als je een film verwacht over een meisje dat jong gestorven is door drugs dan is het enigszins ironisch want juist Amy maakte een liedje met als titel Rehab.

Wat kun je verwachten van Amy?

Maar deze film wil je er ook op wijzen dat Amy zich al vroeg bewust was van haar zwaktes. Ze zei toch dat ‘she was in trouble’, weet je nog? Het meest tragische aan de film is dat je te zien krijgt hoe vaak ze hints geeft.

Amy is een verontrustende blik op de aftakeling van de meest getalenteerde jazz-zangeres van onze generatie met homevideomateriaal en exclusieve beelden van liveoptredens.

Regisseur Asif Kapadia zei in een recent interview met The New York Times dat hij absolute creatieve vrijheid had opgeëist bij Universal Music, want “the whitewashy type film was never going to work.” En inderdaad, zijn chronologische spervuur van objectieve feiten en beelden is verontrustend. Het komt keihard aan, recht in je gezicht.

Niemand wil ‘eigen schuld dikke bult’ zeggen tegen de doden, en dat is waar deze documentaire deels in slaagt.

Regisseur Kapadia is zo objectief mogelijk. Alle betrokkenen vertellen op hun manier hun eigen verhaal, en maken zichzelf verdacht. Amy verdwijnt daarbij nooit uit beeld; de interviews met intimi zijn als audiofragmenten onder de beelden van de zangeres die steeds beroemder en steeds zieker wordt.

Rehab vind je op de cd “Back to Black”.

“Back To Black” is het tweede album van Amy Winehouse. De Engelse zangeres, die behalve haar aparte stem en muzikaliteit ook opviel door haar tatoeages en heftige haardos, stroomde over van persoonlijkheid.

Haar management adviseerde haar om zich te laten opnemen in een afkick-kliniek vanwege alcoholmisbruik, maar dit was volkomen onnodig volgens Amy Winehouse.

Ze reageerde op haar heerlijk eigenzinnige manier met het nummer Rehab en door haar management te ontslaan, maar dat terzijde. Rehab (“Try to make me go to rehab” / i say no no no) is de voorbode van een legendarisch album dat in Engeland al de nr 1 positie in de charts bereikte en in Nederland ook fantastisch ontvangen werd.

12 jaar gelden was ze de Hype.

12 jaar geleden was ze de hype in de UK Soul podium. Dat was niet zonder reden. Amy Winehouse kwam met een rauwer, heser geluid dan dat getto meisje Mary J. Blige.

Daarbij nam ze ook geen blad voor de mond. Of haar album “Frank” neo-feministisch dan wel eerlijk klonk, geen zichzelf respecterende Modern Soul-liefhebber kon om dit album heen.

Of tracks als “Stronger Than Me”, “F*ck Me Pumps” of “You Sent My Flying” van Amy oprecht klonken? Ik vond van wel. Opnieuw klonk ze doorleefd en herkenbaar.

Bovendien was ze niet te plaatsen in hetzelfde hokje als fellow UK acts als Omar, Hinda Hicks of wijlen Lynden David Hall.

Opnieuw maakte Amy Winehouse naam voor haarzelf.

Ook was ze een aantrekkelijke verschijning. Op unieke manier verscheen ze op muziekfestivals met andere Modern Soul acts. Ook op “North Sea Jazz” liet ze zien wat ze in huis had. Om snel door te gaan naar 2006 had ze een nieuw album en een nieuwe look.

Deze bestaat uit harde drums, scherpe trompet sounds, minimale samples. Eerste feit is al de opener “Rehab”. Even belangrijk om te zeggen is dat het klinkt alsof ze therapie heeft gehad vanwege haar debuutplaat.

Maar dat maakte Amy Winehouse op het eerste gezicht sterker.

Als het gaat om haar uiterlijk was ze wel aardig veranderd, ze was enorm vermagerd. Vocaal stond ze weer sterk. Ze was niet zo ranzig vuilbekkend als Lil’ Kim. Echter, wees niet verrast als ze de nodige fcks en shts gebruikt om haar gevoelens te uiten.

De cd is niet geheel sample vrij. De enige opvallende compositie die ze herbruikte was “Ain’t No Mountain High Enough” (Funk Brothers/Marvin Gaye) die in het lekkere nummer “Tears Dry On Their Own” terugkomt.

“Just Friends” voorzag ze van een reggaefoundation en komt ermee weg, juist zoals Anthony Hamilton dat deed met zijn magnifieke “Everybody” (op “Ain’t Nobody Worryin”, 2005)

Dit blijft een uitermate diepe Soul plaat van de bovenste plank.

Aan de andere kant, als je een lesje wilt leren over het belang van de gehechtheidsfiguren, en de gevangenis die Boulimia Nervosa bouwt, dan is die documentaire meer dan een geschiedenis over Amy Winehouse.

Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw aantal sterren vast te leggen!