Je innerlijke kind moet misschien rouwen om het verlies van liefde, de traumaprojecties en de overgeërfde beperkende overtuigingen die jouw overtuigingen zijn geworden.
Velen van ons hebben het verdriet van kinds af aan niet volledig verwerkt. De pijn gaat niet zomaar weg. Er is een innerlijk kind in velen van ons dat doodsbang voelt dat we niet goed genoeg zijn. Dit heeft invloed op elke relatie die we hebben.
Als volwassenen worstelen we om contact te maken met ons innerlijke kind. We kijken terug op onze kindertijd en denken ‘het was niet zo erg’ of ‘Ik zou gewoon dankbaar moeten zijn’. Uiteindelijk gaan we aan onze eigen emoties voorbij, net als een onbewuste ouderfiguur. Dat is ook wat ons is geleerd.
Onze kindertijd bedroeven betekent niet dat we erin blijven steken.
Het betekent niet dat het onze identiteit wordt. Om ons innerlijke kind te erkennen + zeg je “dat moet eng zijn geweest” of “ik begrijp dat je zo boos bent dat het gebeurd is” of “ze hadden er voor je moeten zijn – nu zal ik er voor je zijn.”
Onlangs, toen ik weer contact maakte met mijn familie, zag ik een hoop emotie + verdriet naar boven komen. Als ik met mijn moeder omging, als ze bepaalde verhalen vertelde, dacht ik aan mijn kleine innerlijke kind. Soms trekt mijn borst zich samen. Soms ben ik bang om me bepaalde dingen zelfs maar voor te stellen. Dit maakt allemaal deel uit van het rouwproces.
Precies toestaan wat is zonder oordeel. Met zelfcompassie. Als een wijze ouder die ruimte zou houden voor elke emotie of gedachte.
Het enige wat het innerlijke kind wil, is gezien en gehoord worden.
Hoe hoor en zie je je innerlijke kind?
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
