Voor veel mensen is het ziekste systeem waar ze in terechtkomen, het familiesysteem waarin ze zijn geboren.
De verwarring en het trauma dat ontstaat als je gekwetst wordt door de mensen die geacht werden het meest van je te houden, duurt een leven lang.
We praten niet voor niets veel over de systemen in onze samenleving: ze hebben een grote impact op ons. Ze onderdrukken bepaalde groepen mensen. Onze systemen kunnen traumatisch zijn voor mensen die niet in bepaalde hokjes passen, er op een bepaalde manier uitzien of niet de financiële stabiliteit hebben die nodig is om zich veilig te voelen. We vergeten vaak dat gezinnen in feite zelf een familiesysteem zijn.
Ze zijn het belangrijkste systeem dat een kind ooit zal tegenkomen, omdat de volwassenen in dat systeem verantwoordelijk zijn voor het voortbestaan van hun kind. Voor een kind is een ouder letterlijk hun hele wereld – de persoon die het meest van hen gaat houden.
Elk gezinslid speelt een specifieke rol die met elkaar in wisselwerking staat. Alle leden van het familiesysteem beïnvloeden elkaar.
Bijvoorbeeld: een moeder die emotioneel gesloten is, een vader die het hoofd biedt door te drinken, een vader die met zijn onzekerheid omgaat door middel van woede en harde straffen. Het hele familiesysteem wordt aangetast.
Kinderen in zo’n familiesysteem worden volwassenen die zich niet langer veilig voelen in relaties. Ze zijn zich niet bewust van hun behoeften omdat ze als kind niet meer naar een volwassene gingen om in hun behoeften te voorzien. Ze ontwikkelen ook een gebrek aan vertrouwen in mensen omdat er veel verwarrend gedrag thuis plaatsvond en geen enkele volwassene hielp hen te begrijpen wat ze ervoeren.
Uiteindelijk kunnen deze ervaringen leiden tot zelfbeschadiging, verslaving, zelfschande of woede-uitbarstingen.
Om ervoor te zorgen dat het familiesysteem gezond is, moeten de volwassenen zelf emotioneel gezond zijn. Dit betekent: ze kunnen hun emoties reguleren, ze kunnen communiceren (zonder schaamte of harde straffen), ze zijn veilig (wat betekent dat het kind zich op zijn gemak voelt om met alle problemen naar hen toe te gaan) en er is genade en respect tijdens conflicten.
Dit soort familiesysteem zal kinderen creëren met een hoge eigenwaarde, openheid en het vermogen om veerkrachtig te zijn bij conflicten.
Als we onze samenleving willen veranderen, MOETEN we de manier waarop we kinderen opvoeden veranderen. Verwachten dat een kind opgroeit in een disfunctioneel gezinssysteem om emotioneel gezond te zijn (zonder het werk te doen) is niet alleen onrealistisch, maar het is ook oneerlijk.
Emotionele wonden zijn onzichtbaar. Dat we ze niet zien, betekent niet dat ze er niet zijn.
Ouders spelen zo’n cruciale rol in het leven van een kind. Velen van ons zijn moe, ontregeld, getraumatiseerd en hebben zelf geen steun, dus het kan moeilijk zijn om dat allemaal opzij te zetten om aanwezig te zijn, open te zijn en onze kinderen op te voeden met de liefde en veiligheid die ze verdienen. Het is belangrijk om onszelf eraan te herinneren dat we ons best doen. Zelfs als we het verknoeien, kunnen we reparaties uitvoeren en het als leermoment gebruiken.
Een kind kan nooit ongelijk hebben, een ouder kan emotioneel onvolwassen zijn en daarom denken dat het emotioneel verwaarloosde of mishandelde kind het probleem is.
Het familiesysteem is het meest krachtig, invloedrijk en schadelijk voor elk deel van ons wezen
Als we waarde zouden zien in het genezen van dit familiesysteem, stel je dan de toekomstige generaties voor die hiervan zouden profiteren en gedijen.
Als we niet-genezen wonden niet doorgeven, is dat een generatie die iets minder gewond is. En dat is alles wat we nodig hebben om een kettingreactie van minder gewonden op gang te brengen.
We kunnen genezen en ook nog wonden hebben. Dit is de schoonheid van het leven.
In deze mensgerichte wereld blijven de behoeften van kinderen onopgemerkt. Niemand verplicht ouders zelfs maar een basiscursus opvoeden te volgen voordat ze kinderen krijgen. We regelen ALLES behalve hoe kinderen zich voelen en overleven in hun eigen huis. Het is ongelooflijk moeilijk voor kinderen om aan mishandeling te ontsnappen. Kinderen zijn zich niet eens bewust van het concept van ontsnapping of hulp zoeken. Ze zijn hulpeloos.
Het is ook vermeldenswaard dat de emotionele behoeften van mannen in onze samenleving totaal onopgemerkt blijven.
Ik wilde dat we iets geleerd hadden in het schoolsysteem. In ieder geval iets om ons bewust te maken van mogelijke problemen in onze familie. Dit kan ons eerder op een correctioneel pad van genezing brengen.
We moeten bij onszelf als ouders beginnen. Ik kon het hier niet meer mee eens zijn. Er is een enorme hoeveelheid zelfbewustzijn en kennis voor nodig om niet in dezelfde verkeerde patronen te vallen als onze ouders, zoals onze ouders ons hebben opgevoed, en geloof me, als moeder kan ik zeggen dat het zo gemakkelijk is om terug te vallen, omdat het in onze programmering zit, onder je huid.
BEWUSTZIJN IS DE SLEUTEL.
Het is echter mogelijk. En bereidheid om een betere toekomst voor de mensheid en deze planeet op te bouwen.
Kijken naar hoe onze gezinssystemen en hoe onze ouders ons hebben beïnvloed, doet veel mensen goed – het is de basis voor genezing. Een persoon kan ZOWEL het goede zien dat een ouder heeft gedaan en de negatieve impact van die ouder begrijpen. Dit is geen verwijt, dit is bewustwording. Zonder de emotionele volwassenheid te hebben om dit te zien, zetten we alleen generatietraumapatronen voort.
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
