Wanneer je als jong kind de zondebok bent van de familie, is de kans groot dat je later doet wat de maatschappij en de familie je opdraagt. Je moet dan hard kunnen studeren om goede resultaten neer te zetten. Dus je bent nog steeds niet gelukkig, want er zijn nog steeds delen van jezelf die pijn doen. Veel jongeren hebben hetzelfde meegemaakt. Dat kan een aanwijzing zijn voor generatietrauma.
Het is schokkend hoeveel er als controletactiek wordt opgezet omdat het de 1% hoge verdieners ten goede komt!
De reden waarom de jongere generaties een geestelijke crisis hebben is dat de waarden van onze ouders niet meer in hun wereld passen. De samenleving biedt niet wat de jongere generaties nodig hebben voor hun algemeen welzijn.
Het is heel belangrijk dat we de patronen van onze ouders en de maatschappij doorbreken en weer in onze eigen kracht gaan staan. Een cultuur die prestaties boven alles stelt, is slecht voor je mentale gezondheid. We krijgen advies om onze symptomen in toom te houden. We hoeven ons niet uit te putten, depressief te worden of ernstige angstaanvallen te krijgen om onze waarde te bewijzen.
Een typisch voorbeeld:
Rilatine is een bekende medicatie die wordt gebruikt voor het afremmen van hyperactiviteit en impulsiviteit bij ADHD. Studenten zonder ADHD nemen het medicijn ook, in de hoop beter te presteren op examens. Rilatine wordt ook voor 100% vergoed door pleegzorg. We hebben gelukkig nooit rilatine aan onze pleegdochter gegeven, toen het ons werd voorgesteld. Haar resultaten zijn verbazingwekkend en ze is aanzienlijk kalmer geworden.
Het is helaas zo dat sommige studenten en ouders zich dit te laat realiseren en dat deze kinderen een zenuwinzinking krijgen door teveel werk of door langdurige stress. De levenskosten zijn zo hoog dat het voor sommige mensen heel moeilijk is en dat betekent een aanzienlijk druk voor deze gezinnen.
Dit komt mede door hebzucht, narcisme, de obsessie voor beroemdheden, materialisme en status. Het is een uitdaging voor veel mensen om te kunnen zeggen dat ze tot de gelukkigen behoren. Mensen die niet in staat zijn om te presteren in deze snelle wereld, komen onder druk te staan door de polarisatie en worden vaak gepest.
Het is absoluut prima dat toekomstige generaties nieuwe, misschien duidelijkere perspectieven krijgen.
Hoewel ze minder beschikbaar waren voor hun voorgangers, zijn we niet beter als individuen omdat we meer kennis hebben, beter gevormd zijn en meer toegang hebben tot informatieve bronnen.
50 jaar geleden besefte ik al het belang van beweging, meditatie en zingen, maar dat is na verloop van tijd wat vergeten.
Elke generatie is uniek en legt de weg voor de volgende.
Mens zijn, betekent verbindingen maken, liefhebben, zorgzaam zijn en een gemeenschap vormen. Soms voldoen je familieleden niet aan je verwachtingen als je volwassen bent.
Tegenwoordig krijgen ouders, terecht of niet, vaker harde veroordelingen en worden ze weggegooid. Het is soms noodzakelijk die relatie te verbreken, en men kan hopen dat het dan maar tijdelijk is.
Ik denk dat er meer alternatieve keuzes zijn voor degenen die zich onrecht aangedaan voelen dan dat ze verbonden moeten blijven met mensen waarvan ze niet langer houden.
Dingen die we vroeger nooit konden verdragen, zijn nu normaal geworden en hebben een spoor van verdriet en rouw achtergelaten. We geven onze kinderen en kleinkinderen meer mentaal trauma door. Iedereen maakt wel eens iemand anders verdrietig. Het is onmogelijk om pijn te vermijden omdat we niet perfect zijn.
Alle Mensen hebben beperkingen
In een samenleving die alleen op geld en het uitvoeren van taken is gebaseerd, heeft een persoon met veel beperkingen (fysiek en/of geestelijk) weinig te bieden. Dit is evenzeer van toepassing op een versleten, zieke en oude persoon. Het kan voorkomen dat u zich onder druk voelt staan, maar als u zichzelf niet langer beschouwt als een product en u ziet zichzelf als een mens, en u kunt zich verheffen boven systemen die de mens niet dienen, dan is dat niet zo.
Door je volledig aan iedereen te geven, kan je de meest egoïstische mens worden. Het is heel belangrijk om voor jezelf te zorgen, ongeacht de druk. Steeds meer mensen beseffen dat geestelijke gezondheid het allerbelangrijkste probleem is dat we de komende jaren zullen tegenkomen. Het is te hopen dat het paradigma zal blijven veranderen naarmate oude structuren worden hervormd.
Volwassenen die een keuze maken om kinderen te krijgen, zijn niets van hun kinderen verschuldigd.
Het is niet de bedoeling dat ouders hun eigen behoeften vervullen door middel van hun kinderen. Emotioneel gezonde ouders zijn niet wraakzuchtig en vragen ook geen beloning voor hun prestaties. Ouders kunnen niet van hun kinderen eisen dat ze “succesvol” zijn als ze dertig zijn.
Het is niet mogelijk onszelf altijd hoge eisen te stellen, we kunnen niet altijd haasten en na een wereldwijde pandemie terugkeren naar de normale situatie. Zeker niet degenen die erg veel pijn en verdriet hebben gehad van corona. Iedereen voelt zich minder verbonden met de gemeenschap, die nu sterk verdeeld is.
Ik vind het gek dat mensen aandringen dat anderen kinderen krijgen en de familiewaarden hoog houden. Dat zet op weg naar generatietrauma!
Weinig ouders hebben toegang tot betaalbare veilige kinderopvang wanneer ze een kind krijgen. Het is heel erg moeilijk voor alleenstaande ouders die beschaamd zijn omdat ze moeten werken.
Schoolsystemen die kinderen beschamen of die zich alleen concentreren op toetsen, zijn niet goed. Er zijn gelukkig nog andere scholen en leerkrachten die zich kindvriendelijk opstellen, ondanks het beleid.
Schoolsystemen die alleen resultaten en vaardigheden belonen, zorgen ervoor dat leerlingen bang zijn om fouten te maken, en stimuleren hen niet om vragen te stellen of te spreken. Dat is hoe veel kinderen leren. Het lijkt erop dat ze robots willen die geloven dat een diploma betekent dat je iets waard bent.
Het is niet gezond voor kinderen om zoveel stress op te bouwen door de druk van het gezin en school. Het leven is helaas niet vrij van ziekte en ongeluk, maar deze kinderen kunnen nooit ontspannen.
Toxische ouders veroorzaken generatietrauma
Dan zie ik ouders die hun kinderen slaan, uithoren over hun emoties, en gebruiken als partner. Ouders die hun kinderen veroordelen, achterhouden van liefde, bekritiseren om hen onder controle te houden.
Ze belemmeren de liefde, vrijheid en zelfstandigheid van hun kinderen en denken dat ze alles in beslag mogen nemen wat er is.
Wanneer je familie je behandelt alsof je de “andere vrouw” “de andere man” “slet” of “psychopaat” bent, probeer dan rustig te blijven. Als je familie je kinderen dezelfde leugens vertelt, hoe kan je ze dan goed opvoeden? Het zal niet gemakkelijk zijn. Er zijn leden van de familie of de voormalige partner die de kinderen beschouwen als hun bezit, maar die u niet erkennen als vader of moeder.
Het is een trauma dat je moet proberen te boven te komen, zodat je kinderen zo gezond mogelijk kunnen opgroeien. Dit zijn vaak mensen die zeggen dat ze de familiewaarden willen verdedigen, maar die ze zelf niet toepassen.
Ook mannelijk vs vrouwelijk.
“Als je een man bent, doe dan gewoon ….”of “je bent een meisje dan zo je niet zo … moeten “. We moeten ophouden met het idee dat mannen en vrouwen bepaalde dingen wel of niet zouden moeten doen. Mannen kunnen ook huilen en kwetsbaar zijn, net als vrouwen krachtig kunnen zijn en alles kunnen doen. Wij zijn allemaal waardevolle mensen.
De gender based conditionering absoluut verschrikkelijk.
Tegelijkertijd zijn de idealen ‘vrouwen kunnen alles wat een man kan’ ook behoorlijk in de war. Gelijk zijn zou niet hoeven te betekenen hetzelfde te zijn als en alleen in een patriarchale samenleving is er zoveel druk op ons allemaal om ‘sterk’ te zijn. Been there, done that, werkte mezelf bijna dood toen ik 45 was door onbewust te bewijzen dat ik alles kon doen wat een man en vrouw kon.
Ik beschouw mezelf heel, heel gelukkig dat ik fysiek hersteld ben op mijn 66e en dat ik heel gezond en actief ben, maar mijn lichaam schreeuwt meteen naar me als ik mijn grenzen niet eer en geen voorrang geef aan mijn behoeften.
Naar vele maatstaven zou ik als gehandicapt worden beschouwd omdat ik nooit de uren zou kunnen werken die nu als ‘normaal’ worden beschouwd, plus een lang woon-werkverkeer, dagelijks trainen en nog steeds energie heb voor een sociaal leven/hobby zoals ik vroeger probeerde te doen. Ondertussen word ik natuurlijk ouder, en dat karretje dat hier en daar kraakt heeft ook zijn aandacht nodig.
Twee grote maatschappelijke normen die op de bijl moeten willen we generatietrauma vermijden:
1)leiders weten altijd precies wat er gedaan moet worden en mogen geen tekenen van onzekerheid tonen omdat dat zwakte toont.
2) mannen zouden leiders moeten zijn in hun leven of ze zijn zwak
Ik denk veel aan de doe-het-zelf mentaliteit dat ons scheidt van onze gemeenschap.
Het was moeilijk voor mij om dit te boven te komen. In deze moderne tijd lijkt het erop dat het creëren van een liefdevolle/zorgzame gemeenschap een enorme strijd is. Ik zal niet falen en ik geef niet op, maar ik besef ook dat het systeem is ontworpen om het tegenovergestelde te bereiken. We zijn 10 jaar geleden in De Lier bij elkaar gekomen, maar er is nog steeds ruimte voor verbetering. We zijn ondertussen bezig de vriendenkring van het plaatselijke schooltje uit te breiden.
De “brave boy/girl” ouderschapstrategie.
Dit werd in mijn kindertijd in alle facetten aangeleerd. Als ik nu, vanuit een meer genezen plek, terugkijk, zie ik dat een “brave jongen” zijn betekende dat ik mijn ouders en elk gezelschap om ons heen moest behagen. Het betekende dat ik moest gehoorzamen zonder vragen te stellen, ongeacht wat ze me zeiden om te doen, te zeggen of te denken.
Dat betekende dat je moest raden hoe ze zich voelden en dan je gedrag daarop aanpassen, zodat je ze niet zou irriteren of storen. Het betekende eenzaamheid, stilte en het niet hebben van emotionele behoeften, omdat dat te veel was.
Dit betekende dat ik leerde mezelf af te sluiten van mijn lichaam en emotionele behoeften. Het leidde tot eenzaamheid, verwarring, besluiteloosheid, lage eigenwaarde, zeer laag vertrouwen in mezelf en chronische depressie. Dat is niet bepaald een fantastisch resultaat. In plaats van liefde van hun ouders, hadden ze boeken en muziek.
We moeten onze ouders, scholen en gemeenschap steunen om echt verandering te kunnen maken!
Onrealistische verwachtingen dat generatietrauma veroorzaakt
Zullen we bespreken hoe onrealistische verwachtingen van de samenleving ons ertoe brengen onszelf te vergelijken met anderen, wat leidt tot angst, depressie en verslaving?
Het lijkt erop dat we ons in een verschuiving van maatschappelijke paradigma’s bevinden, waarbij oude structuren en waarden afbrokkelen. Dit zou kunnen leiden tot een meer bewuste, meelevende en liefdevolle samenleving. Als we dit willen doen, moeten we bewust worden van de verwachtingen, uitspraken en overtuigingen die ons vasthouden aan de cycli van trauma die van generatie op generatie worden doorgegeven.
Disfunctionele verwachtingen en alternatief voor het generatietrauma:
Er wordt vaak van kinderen verwacht dat ze zich vooral richten op prestaties, productiviteit en het kiezen van een universiteit of Hogeschool.
De focus van kinderen moet echter liggen op zelfontdekking, spel en emotionele ontwikkeling in een liefdevolle omgeving.
Ouders zouden moeten in staat zijn om “het allemaal te doen” zonder enige hulp.
Er is geen belangrijkere taak in de samenleving dan ouderschap. Goede ouderschap voorkomt crimineel gedrag en verslaving. Ondersteuning van ouders op emotioneel vlak moet een centrale focus zijn.
Het doel van het huwelijk zou volgens de sociale norm moeten zijn om bij elkaar te blijven.
Een lange tijd samen leven betekent niet dat een huwelijk werkt. Het huwelijk is een kans om beter te worden in het oplossen van problemen en het doorbreken van slechte patronen. Opdat wij een veilige plek kunnen scheppen waarin we allebei vrij kunnen zijn en ons kunnen ontwikkelen.
Een verwachting van de samenleving is dat een onbaatzuchtig persoon iedereen boven zichzelf en zijn eigen behoeften stelt. Meestal de vrouw! Dit leidde tot wrok en fysieke en emotionele ziekte. Ironisch genoeg is veel onbaatzuchtig gedrag nogal egoïstisch van aard.
Een algemene gedachte in de samenleving leeft dat kinderen schatplichtig zijn aan hun ouders vanwege de offers die zijn gebracht. Volwassenen die een keuze maken om kinderen te krijgen, zijn niets van de kinderen verschuldigd. Kinderen zijn geen voertuigen voor ouders om aan hun eigen behoeften te voldoen. Emotioneel gezonde ouders zoeken geen terugbetalingen.
Volgens velen in de samenleving is onze rol als mens te behagen.
De goede meisjesconditionering zit diep. We zijn niet bedoeld om altijd alles goed te keuren. Wij zijn verantwoordelijk voor het vasthouden aan onze intuïtie, onze innerlijke wijsheid en onze integriteit, zelfs als anderen het niet met ons eens zijn.
Maatschappelijke mijlpalen zijn: een baby krijgen, een baan krijgen en trouwen, of idealiter de omgekeerde volgorde.
Mijlpalen zijn uniek voor elke persoon en kunnen ook zijn: het starten van een helende reis, het verbinden met je authentieke zelf, het volgen van je visie of het verlaten van een giftige relatie.
Ik hoop van ganser harte dat we midden in het proces zitten van het doorbreken van disfunctionele normen en systemen, zodat we een bewuster, medelevender, creatievere en gulle samenleving kunnen scheppen. Ik zal in ieder geval mijn best doen om daar een bijdrage aan te leveren. Wat zal jij doen?
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren