In de afgelopen jaren hebben talloze auteurs, bloggers en publieke figuren geschreven en gesproken over hechtingsstijlen waaronder ikzelf. Dit concept suggereert dat een individu een bepaald patroon van gehechtheid aan andere mensen ontwikkelt dat verband houdt met vroege ervaringen met zorgverleners.
Hoewel dit misschien een nuttig concept was toen het voor het eerst werd voorgesteld, heeft modern onderzoek aangetoond dat hechtingsstijlen niet altijd een nauwkeurige of bruikbare manier zijn om uit te leggen hoe mensen met elkaar omgaan.
Dit artikel bespreekt de redenen waarom hechtingsstijlen een onvolledig en overdreven algemeen concept zijn, en waarom het belangrijk is om er niet te veel belang aan te hechten.
Een analyse van de theorie van hechtingsstijlen:
Het idee van hechtingsstijlen is enorm populair geworden in de reguliere psychologie en zelfhulpliteratuur. Er wordt vaak gesuggereerd dat individuen kunnen identificeren welke hechtingsstijl geassocieerd is met hun opvoeding, en dat het begrijpen hiervan hen kan helpen om hun huidige relaties te begrijpen.
Hoewel dit licht kan werpen op iemands benadering van relaties, is dit een al te simplistische kijk op de gehechtheidstheorie. Recent onderzoek heeft aangetoond dat hechtingsstijlen niet statisch zijn en in de loop van de tijd kunnen veranderen.
Hechtingsstijlen, gedefinieerd door John Bowlby in de jaren 1950, suggereren dat de manier waarop we omgaan met onze verzorgers in de kindertijd zich kan ontwikkelen tot een blijvende ‘stijl’ van gehechtheid die we meenemen in onze volwassen relaties.
Hoewel veel psychologen voortbouwen op het werk van Bowlby, raakt het begrip hechtingsstijl achterhaald en recent onderzoek suggereert dat het misschien niet langer relevant is als het gaat om het voorspellen van volwassen gedrag.
Beperkingen van de gehechtheidstheorie
Volgens Jerome Kagan, Ph.D., auteur van psychotherapynetworker.org, is een ernstige beperking van de gehechtheidstheorie het onvermogen om de diepgaande invloeden van sociale klasse, geslacht, etniciteit en cultuur op persoonlijkheidsontwikkeling te erkennen. Deze factoren, onafhankelijk van de gevoeligheid van een moeder, kunnen net zo belangrijk zijn als de kwaliteit van de vroege gehechtheid.(1)
Al in 1962 bekritiseerden psychologen de theorie van Bowlby omdat deze ‘één factor’ was, omdat deze zo sterk gericht was op het gedrag van de moeder van een kind. Sommige onderzoeken zijn rechtstreeks in tegenspraak met de hechtingstheorie en hebben ontdekt dat iemands hechtingsstijl in romantische relaties niet altijd de relatie met hun ouders weerspiegelt. En er is ook veel onderzoek dat suggereert dat de hechtingsstijl en het gedrag van een persoon anders zijn in hun professionele relaties, in hun vriendschappen en met hun liefdesmatches, en ontkracht daarom de allesomvattende aard van de gehechtheidstheorie (2).
Bovendien suggereert onderzoek dat hoe we omgaan met onze verzorgers in de volwassenheid belangrijker kan zijn dan hoe we met hen omgaan in de kindertijd als het gaat om het voorspellen van volwassen gedrag.
Uit een onderzoek bleek bijvoorbeeld dat volwassenen met een negatieve relatie met hun verzorgers op volwassen leeftijd eerder risicovol gedrag vertoonden dan degenen met een positieve relatie (3).
Verder heeft onderzoek gesuggereerd dat andere factoren een rol kunnen spelen als het gaat om het voorspellen van volwassen gedrag. Uit een onderzoek bleek bijvoorbeeld dat een ondersteunend netwerk zoals familie en vrienden meer voorspellend was voor het gedrag van volwassenen dan de hechtingsstijl. Dit suggereert dat er mogelijk andere factoren een rol spelen bij het voorspellen van gedrag van volwassenen, en dat de hechtingsstijl misschien niet de meest betrouwbare indicator is voor toekomstig gedrag.
Het boek Attached, door Amir Levine en Rachel Heller, vat de kenmerken van elk type persoon als volgt samen: „Een veilig persoon voelt zich op zijn gemak bij intimiteit en is meestal warm en liefdevol; angstige mensen hunkeren naar intimiteit, zijn meestal in beslag genomen door hun relaties en maken zich zorgen over het vermogen van hun partner om ook van hen te houden; vermijdende mensen zijn bang voor intimiteit als een verlies van onafhankelijkheid en proberen nabijheid te minimaliseren.”
Zoals je kunt zien, impliceert dit een hiërarchie van persoonlijkheden. Mensen die veilig zijn in hun relaties vertonen het hoogste niveau van gedrag. De vermijdenden zijn koude vissen in een zee van angstige mensen, terwijl de angstigen beschadigd en gewond zijn.
Hechtingsstijlen zijn niet permanent
Is het echt mogelijk om mensen zo netjes in al hun complexiteit te categoriseren? Beperkt het op deze manier boksen van mensen niet in het beste geval onze interacties met hen en, in het slechtste geval, onze perceptie van hen? Het punt waarop we de hechtingsstijl diagnosticeren van mensen die we nauwelijks of nooit hebben ontmoet, geeft zeker aan dat er iets niet klopt.
In de kern is het concept van hechtingsstijlen gebaseerd op een model van het veilig-onveilige systeem. Volgens dit model kunnen mensen ofwel veilig gehecht zijn aan hun relaties of onveilig gehecht zijn. Veilige gehechtheid komt zogenaamd voort uit een veilige en consistente relatie tussen ouder en kind, terwijl onveilige gehechtheid voortkomt uit een inconsistente relatie tussen ouder en kind. Er zijn andere vermeende hechtingsstijlen, maar deze komen meestal voort uit veilig of onveilig zijn.
Hoewel dit model een handige manier is om gehechtheid in eerste instantie te begrijpen, moet er een meer omvattende manier zijn om ernaar te kijken.
Onderzoek heeft aangetoond dat gehechtheid veel meer inhoudt dan deze eenvoudige tweedeling tussen veilig en onveilig. Andere elementen, zoals angst, vermijding en ambivalentie, blijken belangrijk te zijn bij het begrijpen van gehechtheid.
Bovendien moet het idee van hechtingsstijlen rekening houden met de veranderingen die in de loop van de tijd plaatsvinden. Algemeen wordt aangenomen dat de hechtingsstijl die in de kindertijd is ontwikkeld, gedurende de volwassenheid hetzelfde zal blijven; dit is echter niet altijd het geval. Studies hebben aangetoond dat individuen hun hechtingsstijl hun hele leven kunnen veranderen, afhankelijk van de relaties die ze vormen met andere mensen.
Veel mensen in relaties waarin emotioneel misbruik wordt gemaakt, zullen bijvoorbeeld vaak het onderwerp hechtingsstijlen tegenkomen en zichzelf identificeren als iemand met een onveilige hechtingsstijl. Als de vermoedelijke “onveilige gehechtheid” echter te wijten is aan het beledigende en manipulatieve gedrag van een ander, dan is het meer een traumareactie dan een onveilige hechtingsstijl. Het is cruciaal om niet te proberen je hechtingsstijl te bepalen, terwijl je in de greep bent van een giftige relatie, omdat het heel goed mogelijk is dat de relatie je oordeel en beoordeling van jezelf vertroebelt.
Elk individu is uniek en er is niet één ‘juiste’ manier om met anderen om te gaan. De hechtingsstijlen van mensen verschillen van persoon tot persoon en van relatie tot relatie. Dit betekent dat het onmogelijk is hechtingsstijlen te definiëren in termen van simpelweg ‘veilig’ of ‘onveilig’ of welke andere ‘stijl’ van gehechtheid dan ook die is gecreëerd; in plaats daarvan is het veel nuttiger hechtingsstijlen te beschouwen als vloeiender en veranderlijk afhankelijk van de context van individuele relaties.
Om nog maar te zwijgen, het lijkt erop dat ‘experts’ in de reguliere psychologie nu met evenveel hechtingsstijlen als categorieën van narcisme komen! Er is consequent een nieuwe smaak van de week die wordt gebruikt om giftige relatiedynamiek te beschrijven, wanneer deze manieren om in relaties te verschijnen meestal te wijten zijn aan beledigend en respectloos behandeld worden.
Ten slotte
Het is belangrijk om te onthouden dat hechtingsstijlen niet de enige factor zijn die van invloed is op hoe mensen met elkaar omgaan. Andere factoren, zoals communicatiestijl, persoonlijkheid, culturele achtergrond en contextuele factoren, zoals stressniveaus, zullen ook van invloed zijn op hoe mensen met elkaar omgaan. Dit betekent dat het onmogelijk is om nauwkeurig te voorspellen hoe iemand zich in een bepaalde situatie zal gedragen, uitsluitend op basis van zijn veronderstelde hechtingsstijl.
Hoewel minachtende mensen die mensen vermijden misschien geen typische misbruikers lijken, kan hun gedrag worden geclassificeerd als een vorm van misbruik.
Volgens onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift Family Process, ontslag – vermijdingsgedrag kan neerkomen op psychologisch misbruik van een partner, inclusief ‘met vasthouden van liefde, vertrouwen en genegenheid, opzettelijke minachting voor de gedachten en gevoelens van de partner, en een gebrek aan steun en zorg . ” (Lam et al ., 2018 ) . Bovendien is er een studie gepubliceerd in Violence and victims die ontdekte dat afwijzende – vermijdende individuen meer geneigd waren tot partnergeweld, vooral als ze ook hogere niveaus van narcistische trekken vertoonden (Frazier et al , 2005 ) . _ _ _ _ _
Daarom kan worden geconcludeerd dat afwijzende en vermijdende mensen zich misschien niet voordoen als typische misbruikers, maar dat ze beledigende dingen doen en hun partners schade berokkenen. Daarom is het het beste om niet te denken dat je het kunt redden met iemand van wie je denkt dat hij een afwijzende-vermijdende hechtingsstijl heeft.
Hoewel er auteurs en bloggers zijn die beweren dat relaties met deze mensen kunnen worden genezen of verbeterd, lijkt er niemand te zijn die kan zeggen dat dit in het echte leven voor hen heeft gewerkt.
Omgaan met iemand die een afwijzende-vermijdende hechtingsstijl heeft (of een misbruiker waarvan je denkt dat hij een onveilige hechtingsstijl heeft) is net zo schadelijk en verwoestend als omgaan met een beledigende persoonlijkheid. Als je weet dat je de gruwelijke verslaving en verwoestende emotionele en spirituele besmetting van een narcist moet verwijderen, overweeg dan om de groeitaken te doen. Genezing is een proces dat een aantal echt transformerende onthullingen en kansen kan openen wanneer we onszelf de kans geven om te herstellen en te gedijen.
Weet alsjeblieft dat hoe verlammend het ook voelt om eindelijk los te komen van misbruik, er een einde aan komt. Het lichaam en de geest weten hoe ze zichzelf moeten genezen als we daarvoor de voorwaarden creëren. Mensen die groeitaken doen schrijven me in om me de hele tijd te ver hoe hun leven ongelooflijk is veranderd door de stappen te volgen die voor hen zijn uitgezet. Ik ben altijd nederig en dankbaar als ik succesverhalen hoor van degenen die dachten dat hun leven voorbij was.
Dit kan ook voor u mogelijk zijn. En het is mijn diepste wens dat je begint met genezen en het leven leidt dat je verdient.
Steun elkaar in de commentaren!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw aantal sterren vast te leggen!
Lees meer
Bronnen
1. Kagan, J. (N.D.). Attachment Theory. Psychotherapynetworker.org. Retrieved from https://www.psychotherapynetworker.org/therapy–topics/attachment–theory–primer
2. Schannen, A. (2020). Attachment Theory: Exploring Our Need for Close Connections. Psychology Today. https://www.psychologytoday.com/us/blog/the–attachment–dance/202007/attachment–theory–exploring–our–need–close–connections
3. Chango, J.M., Abela, J.R., Auerbach, R.P. & McQuillan, A.T. (2014). The intergenerational transmission of emotion dysregulation: The role of the attachment relationship in adulthood. Cognitive Therapy and Research, 38(3), 193–205. 2. La Greca, A.M. & Albarracín, D. (2010).
4. Social anxiety as an influence on risk behavior: A review. Clinical Psychology Review, 30(3), 317–338. 3. Kobayashi, T., Cassady, K., Bhullar, N., & Fehon, D.C. (2012).
5. The influence of adult attachment security and partner support on health–compromising behavior: Results from a large–scale community survey. Social Science & Medicine, 75(9), 1560–1570.
6. Wang, C., Zheng, X., Zhang, J., Lu, L., Yang, L., & Wang, Y. (2019). Do Attachment Styles Change Over Time? Longitudinal Evidence From China. Journal of Adult Development, 26(4), 237–247. https://doi.org/10.1007/s10804–019–09295–2
7. Lam, W. W., Hui, K. S., Mak, K. K., Leung, P. C., & Yik, M. M. (2018). Psychological Abuse and Relationship Satisfaction in Chinese Couples. Family Process, 57(4), 1245–1264.
8. Frazier, P. A., Conlon, M. A., Glaser, T., & Murdock, N. B. (2005). Dismissive Avoidant Attachment Style and the Severity of Partner Abuse. Violence and Victims, 20(5), 575–584.
9. https://www.researchgate.net/publication/338696030_Criticism_of_Attachment_Theory_2020
Legale informatie. Dit artikel bevat algemene informatie van referentiekarakter en mag niet worden beschouwd als een alternatief voor de aanbevelingen van een arts. We zijn niet verantwoordelijk voor enige diagnose die door de lezer wordt gesteld op basis van het materiaal op de site. We zijn ook niet verantwoordelijk voor de inhoud van andere internetbronnen waarnaar in dit artikel wordt verwezen. Als u zich zorgen maakt over uw gezondheid, raadpleeg dan een arts.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren