Ik herinner me toen ik 22 jaar was ik het niet zo hoog op had met dankbaar zijn. Een van mijn favoriete liederen was er ééntje van Robert Long. Het spookt nog regelmatig door mijn hoofd. De reden: dat refreintje “dankbaar moet je zijn”. Je bereikt een tegengesteld effect bij mij, want dat moeten dat werkt tegen mijn persoonlijkheid.
Ik heb je toch niet om advies gevraagd, en al zeker niet dat ik iets moet. Het is voor alle duidelijkheid van Robert sarcastisch bedoeld. Hij legt het in de mond van één of ander prekerige religieus en autoriteiten dacht ik toen ik hem voor het laatst zag in het Casino in Oostende zo’n 40 jaar gelden.
In zijn liedjes verwoordde Long het onbehagen dat onder grote groepen jonge mensen leefde. Hij was vóór het milieu en tegen het kapitaal. Zijn felste teksten waren echter gericht tegen de Kerk, de paus en Jezus Christus zelf.
Wie vroeg of laat op de draaitafel legt, hoort naast romantische liedjes over liefde en homoseksualiteit ook afkeuring tegen alles wat christelijk is zoals het bekende Jezus redt.
Het succes gaf Long vleugels en zijn provocaties werden openlijker en venijniger.
Samen met Leen Jongewaard maakte Long in de jaren 80 een serie van drie theaterprogramma’s: Duidelijk zo!? (1980), Tot hiertoe (heeft de Heere ons geholpen) (1982) en En het bleef nog lang onrustig in de stad (1983). Het duo trok ten strijde tegen ‘burgerlijkheid en calvinisme’.
Woedende reacties vanuit vooral de hoek van orthodoxe protestanten zoals de SGP, de EO en haar achterban, maar ook vanuit katholieke kringen, stimuleerden Long alleen nog maar meer.
DANKBAAR SONGTEKST
Refrein′:
Dedidelidoedelidoedelidoepa
Pedoedelidedoedap
Pedoedelidedoedap
Dedoedelidoep doedelidoep doedelidoepa
Pedoedelidedoedelidedap
Mijn overgrootvader
Die bracht ‘t niet zo ver
Omdat ′ie nog ontzag had voor de mensen met ontzag
Z’n hele leven bij een baas
Toen werd ‘ie ziek helaas
Hij leed aan TBC dus kreeg ′ie dadelijk ontslag
Hij stierf dan ook al snel
Zonder dankjewel
Maar dankbaar moet je zijn
Nederig en klein
Hij stierf zonder een cent
Dat vond z′n vrouw dus niet zo fijn
Maar dankbaar moet je zijn
Nederig en klein
Dus bleef ze redelijk, vriendelijk, geduldig en beschei’n
Refrein′
Mijn opa die was boer
God vrezend, hart en stoer
Zondags twee keer naar de kerk
Dat hoorde toen nog zo
Z’n dochtertje werd ziek
Maar mocht van God geen prik
Dus bleef ze voor d′r leven lang misvormd door polio
Maar goed, ze ging niet dood
De blijdschap was dus groot
Dankbaar moet je zijn (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Nederig en klein (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Je gooit dan maar desnoods een scheutje water bij de wijn
(Dankbaar zijn, dankbaar zijn, dankbaar moet je zijn)
Want dankbaar moet je zijn (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Nederig en klein (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Al smaakt die wijn dan soms naar hele smerige azijn
(Dankbaar zijn, dankbaar zijn, dankbaar moet je zijn)
Refrein’
Mijn vader stierf vrij jong
Door kanker aan z′n long
Na maanden in ‘t ziekenhuis wou hij ‘t liefste dood
Maar als ′ie sterven zou
Dan kwam de dokter gauw
Die telkens op ′t nippertje weer leven in ‘m spoot
Toen hij de pijp uitging was dat een opluchting
Dankbaar moet je zijn (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Nederig en klein (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
′T Leven dat is heilig ook al barst je van de pijn
(Dankbaar zijn, dankbaar zijn, dankbaar moet je zijn)
Dankbaar moet je zijn (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Nederig en klein (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Wie leven wil gaat dood en wie sterft krijgt medicijn
(Dankbaar zijn, dankbaar zijn, dankbaar moet je zijn)
Refrein’
En nu ben ik dus zelf
Zo′n beetje op de helft
Dat moet natuurlijk helft zijn, maar dan rijmt, ‘t niet zo fijn.
En nu pas zie ik in
Het heeft totaal geen zin
Om goed en braaf en zoet en lief en nederig te zijn
Daar schiet je niets mee op
′T Kost alleen je kop
Want dankbaarheid is mooi
Maar niet voor elke fooi
Want anders leef je strakjes in een grote klerezooi
Dankbaar zijn, jawel (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Maar nooit op bevel (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Al word je dat ook ingegeven met de paplepel
(Dankbaar zijn, dankbaar zijn, dankbaar moet je zijn)
Dankbaar zijn is goed (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Maar nooit wanneer ‘t moet (dankbaar zijn, dankbaar zijn)
Omdat je daar uiteindelijk toch meestal zelf voor bloed
(Dankbaar zijn, dankbaar zijn, dankbaar moet je zijn)
Refrein
Pedoedelidedoedelidedap
Pidoedoep
Maar nu ikzelf over de helft ben, meen ik toch …
Die tekst valt best wel mee! Nooit op bevel! En dat sommige christenen menen geen polio vaccin te willen was een feit toen het verplicht, maar wel een heel kleine minderheid onder gereformeerden.
De anti-vaxer zijn nu in veel grotere getallen en ook Paus Franciscus pleit ervoor dat je je laat vaccineren tegen Covid. Ook aartsbisschop José Gomez, de voorzitter van de Amerikaanse Bisschoppenconferentie, stelde dat katholieken zich niet op hun geloof kunnen beroepen om zich niet te laten vaccineren.
En wat azijn betreft Robert kan er wat van, wat in vele kerken wordt geen alcohol geconsacreerd en bedeeld.
We leven natuurlijk in een complete andere tijd dan de opa’s en grootvaders van vandaag.
Er sterven nog jonge opa’s aan longziektes o.a. door Covid, OCPD enz. Veel ziektes zijn erkend als beroepsziekte en er is ook het opvangnet van de ziekteverzekering.
Of bij ziekte een collega geen ondersteuning krijgt hangt af van bedrijf tot bedrijf, maar zelfs in corona-tijden waar persoonlijk contact en telewerk noodzakelijk waren was er wel die solidariteit. Maar je kunt wel stellen dat nog steeds het economische belang een prioriteit is die in veel gevallen boven de gezondheid wordt gesteld.
Hoeveel controles er werden uitgevoerd op de naleving van de coronaregels in de bedrijven en wat de resultaten zijn. Er werd ook rekening gehouden met de gegevensbescherming van werknemers in de bedrijven. Maar laten we stellen dat het allemaal voor verbetering vatbaar is en dat hopelijk de nodige lessen daaruit worden getrokken.
Wat euthanasie betreft staan we ook al veel verder dan vroeger als je barst van de pijn. Soms denk ik dat het overslaat naar zo snel mogelijk van iemand van afgeraken. Toen mijn moeder aan het sterven was, ze was zogenaamd hersendood, en zou dus geen pijn voelen, werd haar een overdosis “morfine” gegeven om dat ze zo snel mogelijk zou sterven.
Rond 8 uur was ze in de spoed, 12 uur laat was ze gestorven. Eigenlijk werd er in die 12 uur niet meer naar haar omgezien, behalve door de pastorale dienst. Dus ook dat was voor verbetering vatbaar. Dus Robert Long zou nu wel dankbaar kunnen zijn.
Energie om te leven komt voort uit elk grammetje dankbaarheid dat je voelt.
Het is dan ook belangrijk om elke situatie te zien in zijn historisch context en in perspectief.
Ik ben geboren in Roeselare – waarschijnlijk de meest kapitalistische plaats van België, soms bijgenaamd het Texas van Vlaanderen. Maar in 1990 had de streek nog de slechtste arbeidsomstandigheden van België.
In alle geval de werkloosheidsgraad is er nu zeer laag, maar betaalbare huizen en sociale woningen tekort is er wel groot. Ik woon dus op een opmerkelijke plaats in het land. In vergelijking met andere plaatsen in het land wordt hier keihard gewerkt.
Het Welbevinden in ons landje
Volgens het epidemiologisch rapport van 2021 worden de cijfers voor zelfmoord en zelfmoordpoging vermoedelijk onderschat. Het gaat over cijfers van boven de 15 jaar en ouder. Maar natuurlijk komt dit ook voor bij personen jonger dan 15 jaar.
Uit de recentste cijfers (2018) die door Sciensano worden verzameld in het kader van de Gezondheidsenquête, blijkt dat één op de drie Belgen (33%) van 15 jaar en ouder psychische problemen heeft.
Iets minder dan de helft hiervan (17.7% van de totale bevolking) heeft een reële kans op het ontwikkelen van een psychische aandoening. In de afgelopen tien jaar is er in België een toename
van het niveau van psychisch onwelbevinden (Gisle et al., 2020).
De laagst opgeleiden (zonder diploma of met een diploma lager onderwijs) melden gemiddeld een minder gunstige score voor psychisch welbevinden (2.4) en psychische problemen (43.7%) en een mogelijke psychische aandoening.
(26.1%) in vergelijking met hoger opgeleiden (bv. de maximale waarden bij personen met een hogere opleiding zijn respectievelijk 1.8, 33.5% en 20.1%).
De verschillen volgens opleidingsniveau zijn minder uitgesproken op gewestelijk niveau, maar ze gaan in dezelfde richting uit: relatief meer psychische problemen bij de lager opgeleide groep(en).
De invloed van de beperkende maatregelen tgv covid
Met de komst van het winterseizoen, de tweede golf van besmettingen en de uitbreiding van de beperkende maatregelen, werd een nieuwe toename van angst
en depressie vastgesteld (december 2020): 23% van de bevolking vertoonde angststoornissen en 22% depressieve stoornissen.
In april 2021 (COVID-maatregelen worden nog steeds gehandhaafd) bleven de
cijfers zeer hoog: zowel angst als depressie bereikten 21% van de Belgische bevolking, wat niet significant verschilt ten opzichte van december 2020.
Uiteindelijk ben ik dankbaar dat ik in een land leef waar covid op een degelijke manier is aangepakt met de kennis die men had. Dat ik alle middelen heb om te communiceren en dat ik via deze blog ook nog iets kan ondernemen terwijl ik geniet van mijn pensioen.
Ik heb echt een hekel aan mensen die een hekel hebben aan België.
Ga maar eens op reis in Oekraïne bijvoorbeeld. Oude mensen lijden honger, Ze wonen in piepkleine huizen met meestal meer dan 6 personen. Straten zijn vaak nog in aarde. Er is het permanente gevaar vanuit Rusland. Mensen hebben er veel ziektes tgv Tjernobyl. De rechtszekerheid is er veel slechter dan hier in België en er heerst nog altijd veel corruptie, ook bij de politie.
Daling van zelfmoordcijfers.
De gezondheidsdoelstelling, die ten grondslag lag aan het tweede Vlaams Actieplan Suïcidepreventie, streefde een daling van de suïcidecijfers bij mannen en vrouwen na van 20% in het jaar 2020 vergeleken met het jaar 2000.
Wanneer de vergelijking wordt gemaakt met de baseline van het jaar 2000, rekening houdend met de veranderende leeftijdsverdeling en toenemende bevolking, komt dit neer op een daling van de suïcidecijfers met 26%. Dit betekent dat de
gezondheidsdoelstelling, op basis van de suïcidecijfers van 2018, werd behaald. Dat is toch zeker om dankbaar te zijn.
In vergelijking is er hier zoveel goeds.
Natuurlijk zijn er slechte dingen. Er zit veel slecht in alles, maar het gaat allemaal om het afwegen van de opties.
Ik ben dankbaar voor de gezondheid en het welzijn van mijn gezin, iedereen is stilletjes aan de beterhand ondanks het covid gevaar. Ik verloor twee van mijn vier grootouders voordat ik de kans had om ze te leren kennen. Mijn liefste groetmoeders verloor ik respectievelijk op 6 en 15 jaar.
Aan de andere kant betekende dat dat ik een lange, gelukkige levensloop heb gehad zonder dat soort ultieme pijn te hoeven kennen die ze hebben gekend, net zoals mijn vader en moeder als gevolg van de oorlog, armoede en ziekte.
Weet je hoe dankbaar ik ben dat je hier nu zelfs deze blogpost zit te lezen?
Ik wilde als tiener schrijver worden en uiteindelijk is het er van gekomen.
Ik kan dit alles in perspectief plaatsen, mijn moeder verloor haar vader op 10 jaar, haar moeder op 42 jaar en haar kind van 6 maanden op 26 jaar. Heel haar leven was ze depressief en ongelukkig, maar kon het tot op het einde voor de buitenwereld soms heel goed verbergen.
Wij hebben kortgeleden ons tweede pleegkind zien lijden door dat het ons moest verlaten.
Het is natuurlijk erg, die regeltjes van pleegzorg dat ze voor die situatie geen module hadden. Het valt niet goed te praten dat ze zo’n beslissing nemen op basis van een niet afgewerkte selectie proef van 6 jaar geleden. Je kunt het niet begrijpen dat een pleegzorgbegeleidster die zelf depressief is geweest, zegt ons, de pleegouders, dat dat dossier hier niet meer kon schelen.
Ze heeft zich daar achteraf wel voor verontschuldigd. Je kunt niet begrijpen dat al die verschillende organisaties van bijzondere jeugdzorg, tot instellingen, dat jeugdrechtbank een manklopend communicatiesysteem hebben. Rapportages aan de jeugdrechter zijn verkeerd of onvolledig, sociale onderzoeken worden niet gedaan. Ik weet het, geen budget, geen personeel, veel verloop van personeel. Maar geloof het of niet de uiteindelijke beslissers hebben dat kind niet gezien.
En nu is er beslist dat we hem niet meer mogen zien voor zijn welbevinden.
Ik heb totaal niet meegemaakt in mijn leven, alhoewel het niet allemaal rozengeur en maneschijn was, wat dat lieve jongetje op zijn 3.5 jaar al heeft meegemaakt.
En nu ja, weer moet hij zijn vertrouwen gaan opbouwen in zijn zorgfiguren voor de zoveelste keer. Wie steekt er nu een kind van 19 maanden in een instelling?
Daarentegen ben ik zo dankbaar dat ik er voor gekozen heb om te doen wat ik wilde doen in plaats van verstrikt te raken in het gesprek van hun tijdgenoten. Dat het bij ons thuis niet leefbaar was en dat dat de reden voor mijn keuze was mocht natuurlijk niet naar buiten komen.
Als ik dat had gedaan dan was de relatie volledig verbroken geweest.
En ik zag mijn ouders en mijn zussen wel echt graag. Ik heb ze meer dan 7 keer de kans gegeven de relatie te herstellen. En met mijn oudste is dat nooit echt verbroken. Ze snapte dat precies toen al.
Hun drijfveer voor mij was dat ik zou verder studeren aan de universiteit en carrière maken. Ok ze hebben mij en mijn kinderen er dan ook voor laten boeten, door ons als 2de klas te beschouwen om dat ik dat niet deed. Maar ik hield het psychisch niet meer. Mijn jongste zus is er dan ook in die jaren verschillende malen onderdoor gegaan.
Ik zal het nooit als vanzelfsprekend beschouwen dat ik uiteindelijk de leeftijd van 66 jaar bereikt heb.
Ik heb op het randje geleefd, een paar keer de kans gelopen om vermoord te worden, één keer heel ernstig ziek, en een drie tallen keer ernstig ziek, uiteindelijk ontdekte ik dat ik sinds mijn geboorte een rugletsel heb met chronische gevolgen, in armoede geleefd, gescheiden, daarna een relatie met partnergeweld enz. En toch was het hier in dit land mogelijk om terug recht te veren.
En toch hebben we allebei kinderen die hun weg vinden op een mooie manier.
Ik zeg niet dat het gemakkelijk is! Maar ze weten in alle geval zoveel beter dan ik wat ze willen op hun leeftijd.
Of ik met mijn zonen hier ooit zal kunnen over praten. Ik weet het niet. Ik zou het wel willen. Maar ik kan het hier wel op internet zetten wat mijn verhaal is. Het verhaal van mijn vader daar heb ik weinig van gehoord. Kwam dat doordat mijn moeder alle aandacht naar zich trok? Van de toestand waarin hij werd opgevoed, waardoor hij als kind gevormd werd, al helemaal niets.
Door kansen te zoeken en te benutten die ik kreeg en uit mijn fouten te leren kon ik een gelukkig leven opbouwen. Vooral dat ik kon beroep doen we zelfgenezingstechnieken, vitaminen kon nemen, vrij kon bewegen (zonder gevaar marathons en 100 km lopen), medicatie kunnen krijgen, goede dokters vinden, toegang tot alle informatie.
Dat ik kon nadenken en lezen over traumaherstel, hechtingsproblematiek, de ervaringen van mijn vrouw, de ervaringen met pleegkinderen en de technieken die ik leerde, kon toepassen, daar ben ik buitengewoon dankbaar voor. Velen hebben die kans niet hier, daarom dat onze site ook voor 90% in het Nederlands is.
Ik ben gewoon zo dankbaar.
Weet je hoe dankbaar ik ben dat je hier nu zelfs dit bericht zit te lezen?! Dat je zelfs maar om iets geeft om wat ik te zeggen heb? Het is een ongelooflijk belachelijk gevoel.
Ik was dankbaar toen ik 200 volgers had op IG, nu heb ik er 520. Onze blogs worden dagelijks nu goed gelezen door gemiddeld 850 personen. Annemie heeft een hoofdstuk kunnen schrijven in “Stem die mij roept!” en ik veronderstel dat ze zal doen wat ze zegt een boek schrijven over het verhaal van ons 2de pleegkind. Zij is een fantastische moeder, en als onze kinderen beamen dat.
Zij is ook een fantastische vrouw, ik ben er werkelijk trots op. Ze komt ook op voor de kwetsbaren en zal dat in de toekomst nog meer in praktijk omzetten. Het is ook dat wat we motiveert om dagelijks aan onze website te werken.
Ik ben gewoon heel, heel, heel dankbaar. Ik zal het nooit als vanzelfsprekend beschouwen dat dit mogelijk is in ons land. Ik begrijp het perspectief van dit alles. En ik haat het hoeveel mensen denken “glas halfleeg” als hun glas echt voor vier vijfde vol is. Terwijl je ook kunt dankbaar zijn voor de kleine dingen.
We lopen we soms het risico in onze toewijding te denken in termen van resultaten, doelen en prestaties: we streven naar ruimte, zichtbaarheid en aantallen. En ook nooit genoeg!
Een nieuw perspectief door anderen en gemeenschappen
Achter al dat “goede werken” zit soms ook een vorm van narcisme of het streven naar erkenning. Maar tegelijk is het ook zo dat de vele ontmoetingen en het gemeenschap vormen, ook online, een nieuw perspectief biedt op onszelf en de wereld. Het geeft ons een nieuwe kijk op onszelf, op anderen, op alle situaties in ons leven, zelfs de pijnlijkste.
Die haters hebben ongelijk dat er zoveel mis loopt.
In België. Brussel, Leuven, Namen, Schönberg, de Hoge Venen enz. Het is hier prachtig. Daar kun je zo genieten van de natuur en de mooie gebouwen. En wat een prachtige geschiedenis hebben we niet!
Ik ben dankbaar als ik één druppel in het glas heb, want ik weet precies wat ik ermee moet doen. En jij, waar ben je dankbaar voor? Laat het ons weten in de commentaren.
Steun elkaar in de commentaren!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
