Een eenentwintig jaar oude universiteitsstudent genaamd Yegor Zhukov werd beschuldigd van ‘extremisme’ voor het plaatsen van YouTube-video’s waarin hij sprak over geweldloos protest, zijn campagne voor een zetel in de gemeenteraad van Moskou en een verschillende benadering van politieke macht.
Op vrijdag veroordeelde een rechtbank in Moskou Zhukov tot drie jaar voorwaardelijk – een ongewoon lichte straf waarschijnlijk verklaard door de openbare reactie op de toespraak van Zhukov, die verschillende Russische media waagden te publiceren.
Honderden mensen verzamelden zich voor het gerechtsgebouw op de dag van de veroordeling. Als voorwaarde voor zijn proeftijd mag Zhukov niet op internet posten. De rechter beval ook dat de vlag, die in beslag werd genomen door de politie, werd vernietigd.
Hieronder vind je zijn laatste woord final statement in court on 4 december 2019.
Ik heb de definitieve verklaring van Zhukov vertaald, die woensdag in de rechtbank is gedaan.
Deze hoorzitting houdt zich voornamelijk bezig met woorden en hun betekenis. We hebben specifieke zinnen, de subtiliteiten van frasering, verschillende mogelijke interpretaties besproken en ik hoop dat we erin zijn geslaagd om aan de eervolle rechtbank te laten zien dat ik geen extremist ben, noch vanuit het oogpunt van de taalkunde, noch vanuit het oogpunt van gezond verstand.
Maar nu wil ik het hebben over een paar dingen die eenvoudiger zijn dan de betekenis van woorden. Ik wil graag vertellen waarom ik de dingen deed die ik deed, vooral omdat de rechtbankdeskundige zijn mening hierover gaf.
Ik wil graag praten over mijn diepe en ware motieven. De dingen die mij hebben gemotiveerd om politiek op te nemen.De redenen waarom ik onder andere video’s voor mijn blog heb opgenomen.
“Maar eerst wil ik dit zeggen.De Russische staat beweert ‘s werelds laatste beschermer van traditionele waarden te zijn. Ons is verteld dat de staat veel middelen besteedt om het gezin te beschermen en patriottisme.
Ons wordt ook verteld dat de belangrijkste traditionele waarde het christelijk geloof is.Edelachtbare, ik denk dat dit echt een goede zaak is.
De christelijke ethiek omvat twee waarden die ik als centraal beschouw voor mezelf.Ten eerste, verantwoordelijkheid. Het christendom is gebaseerd op het verhaal van een persoon die de last van de wereld durfde op zich te nemen.
Het is het verhaal van een persoon die verantwoordelijkheid in de grootst mogelijke zin van dat woord aanvaardde. In wezen is het centrale concept van de christelijke religie het concept van individuele verantwoordelijkheid.
“De tweede waarde is liefde. ‘Heb je naaste lief als jezelf’, is de belangrijkste zin van het christelijk geloof.
Liefde is vertrouwen, empathie, menselijkheid, wederzijdse hulp en zorg. Een samenleving gebouwd op dergelijke liefde is een sterke samenleving – waarschijnlijk de sterkste van alle mogelijke samenlevingen.
“Om te begrijpen waarom ik heb gedaan wat ik heb gedaan, hoef je alleen maar te kijken hoe de Russische staat, die trots beweert een verdediger van deze waarden te zijn, het in werkelijkheid doet.
Voordat we het hebben over verantwoordelijkheid, moeten we overwegen wat de ethiek van een verantwoordelijke persoon is. Wat zijn de woorden die een verantwoordelijke persoon zichzelf gedurende zijn hele leven herhaalt?
Ik denk dat deze woorden zijn: ‘Onthoud dat je pad moeilijk zal zijn, soms ondraaglijk. Al je dierbaren zullen sterven. Al je plannen zullen mislopen. Je wordt verraden en verlaten. En je kunt niet aan de dood ontsnappen.
Het leven lijdt.Accepteer het. Maar als je het eenmaal hebt geaccepteerd, als je eenmaal de onvermijdelijkheid van het lijden hebt geaccepteerd, moet je nog steeds je kruis accepteren en je droom volgen, omdat anders de dingen alleen maar erger worden.
Wees een voorbeeld, wees iemand van wie anderen afhankelijk kunnen zijn. Gehoorzaam geen despoten, vecht voor de vrijheid van lichaam en geest en bouw een land waar je kinderen gelukkig kunnen zijn.’
“Is dit echt wat ons wordt geleerd? Is dit echt de ethiek die kinderen op school absorberen? Zijn dit het soort helden die we eren? Nee. Onze huidige samenleving onderdrukt elke mogelijkheid van menselijke ontwikkeling.
[Minder dan] tien procent van de Russen bezit negentig procent van de rijkdom van het land. Sommige van deze rijke individuen zijn natuurlijk volkomen fatsoenlijke burgers, maar het grootste deel van deze rijkdom wordt niet verzameld door eerlijke arbeid die de mensheid ten goede komt, maar duidelijk door corruptie.
“Een ondoordringbare barrière verdeelt onze samenleving in tweeën. Al het geld is geconcentreerd aan de top en niemand daarboven zal het laten gaan. Het enige dat nog aan de onderkant overblijft – en dit is niet overdreven – is wanhoop.
Wetende dat ze niets hebben om op te hopen, dat, hoe hard ze ook proberen, ze geen geluk kunnen brengen aan zichzelf of hun families, Russische mannen nemen hun agressie tegen hun vrouwen, of drinken zich dood, of hangen zichzelf op.
Rusland heeft ‘s werelds [tweede] hoogste percentage zelfmoord onder mannen. Als gevolg hiervan is een derde van alle Russische gezinnen alleenstaande moeder met hun kinderen. Ik zou graag willen weten: beschermen we zo de instelling van het gezin?
De staat dwingt de Russen om een keuze te maken tussen verantwoordelijkheid en onverantwoordelijkheid, ten gunste van de laatste.
‘Nu wil ik het graag over liefde hebben. Liefde is onmogelijk zonder vertrouwen. Echt vertrouwen wordt gevormd door gemeenschappelijke actie. Gemeenschappelijke actie is een zeldzaamheid in een land waar maar weinig mensen zich verantwoordelijk voelen.
En waar gemeenschappelijke actie plaatsvindt, zien de bewakers van de staat het onmiddellijk als een bedreiging.
Het maakt niet uit wat je doet – of je nu gevangenen helpt, opkomt voor mensenrechten, vecht voor het milieu – vroeg of laat word je een ‘buitenlandse agent’ genoemd of gewoon opgesloten.
De boodschap van de staat is duidelijk: ‘Ga terug naar je hol en neem niet deel aan gemeenschappelijke actie. Als we meer dan twee mensen samen op straat zien, zetten we je gevangen voor protest.
Als je samenwerkt aan sociale kwesties, wijzen we je de status van een ‘buitenlandse agent’ toe. ‘Waar kan vertrouwen vandaan komen in een land als dit – en waar kan liefde groeien? Ik spreek niet over romantische liefde maar over de liefde van de mensheid.
“Het enige sociale beleid dat de Russische staat consequent voert, is het atomiseringsbeleid. De staat ontmenselijkt ons in elkaars ogen. In de ogen van de staat zijn we lang geleden niet meer mens geweest.
Waarom zou het anders zijn burgers behandelen zoals het doet? Waarom onderbreekt het de behandeling van mensen door dagelijkse mishandelingen, martelingen in de gevangenis, nietsdoen in het gezicht van een HIV-epidemie, de sluiting van scholen en ziekenhuizen, enzovoort?
“Laten we onszelf in de spiegel bekijken. We laten ons dit aandoen, en wie zijn we geworden? We zijn een natie geworden die geen verantwoordelijkheid heeft geleerd. We zijn een natie geworden die liefde heeft afgeleerd.
Meer dan tweehonderd jaar geleden schreef Alexander Radishchev [algemeen beschouwd als de eerste Russische politieke schrijver] toen hij van St. Petersburg naar Moskou reisde: ‘Ik keek om me heen en mijn ziel werd verwond door menselijk lijden.
Ik keek toen in mezelf en zag dat de problemen van die man van de man zelf kwamen. ‘ Waar zijn dit soort mensen tegenwoordig? Waar zijn de mensen wier hart zoveel pijn doet om wat er in ons land gebeurt? Waarom zijn er bijna geen mensen zoals deze?
“Het blijkt dat het enige traditionele instituut dat de Russische staat echt respecteert en beschermt, het instituut van autocratie is. Autocratie wil iedereen vernietigen die daadwerkelijk wil werken ten behoeve van het thuisland, die niet bang is om lief te hebben en verantwoordelijkheid te nemen.
Als gevolg hiervan hebben onze lang lijdende burgers moeten leren dat initiatief zal worden gestraft, dat de baas altijd gelijk heeft alleen omdat hij de baas is dat geluk binnen handbereik kan zijn – maar niet voor hen. En nadat ze dit hadden geleerd, begonnen ze geleidelijk te verdwijnen.
Volgens de statistische instantie van de staat verdwijnen Russen langzaam, met een snelheid van vierhonderdduizend mensen per jaar. [Sterfgevallen overschreden geboorten met bijna tweehonderdduizend in de eerste zes maanden van 2019.]
Je kunt de mensen achter de statistieken niet zien. Maar probeer ze te zien!
Dit zijn de mensen die zichzelf dood drinken uit hulpeloosheid, de mensen die doodvriezen in onverwarmde ziekenhuizen, de mensen vermoord door anderen en degenen die zichzelf doden. Dit zijn mensen. Mensen zoals jij en ik.
“Op dit punt is het waarschijnlijk duidelijk waarom ik deed wat ik deed. Ik wil deze twee kwaliteiten – verantwoordelijkheid en liefde – echt in mijn medeburgers zien.
Verantwoordelijkheid voor jezelf, voor je buren, voor je land. Deze wens van mij, edelachtbare, is nog een reden waarom ik niet had kunnen aandringen op geweld.
Geweld veroorzaakt straffeloosheid, wat onverantwoordelijkheid veroorzaakt. Evenzo draagt geweld geen liefde. Ondanks alle obstakels twijfel ik er niet aan dat mijn wens zal uitkomen.
Ik kijk vooruit, voorbij de horizon van jaren, en ik zie een Rusland vol met verantwoordelijke, liefhebbende mensen. Het zal echt een gelukkige plek zijn. Ik wil dat iedereen Rusland zich zo voorstelt. En ik hoop dat dit beeld je in je werk kan leiden, omdat het me in het mijne heeft geleid.
“Concluderend wil ik zeggen dat als de rechtbank besluit dat deze woorden worden gesproken door een echt gevaarlijke crimineel, de komende jaren van mijn leven zullen worden gekenmerkt door ontbering en tegenspoed.
Maar ik kijk naar de mensen [die in de laatste golf van activistische arrestaties gevangen zijn gezet] en ik zie glimlachen op hun gezichten.
Twee mensen die ik kort ontmoette tijdens de voorlopige hechtenis, Lyosha Minyaylo en Danya Konon, hebben nooit geklaagd.
Ik zal proberen hun voorbeeld te volgen.Ik zal trachten vreugde te nemen om deze kans te krijgen – de kans om getest te worden in naam van waarden die ik dierbaar ben.
Uiteindelijk, edelachtbare, hoe angstaanjagender mijn toekomst, hoe breder de glimlach waarmee ik ernaar kijk. Dank je.”
Yegor Zhukov
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren