De meesten van ons kennen waarschijnlijk de grote “rode vlaggen” van vroeg trauma. We hebben over hen gelezen, ze op sociale media gezien of misschien uit de eerste hand ervaren.
Microgedrag is echter subtieler, maar even schadelijk voor een kind.
Ze zijn vaak wat dat kind met zich meedraagt in hun volwassen leven als een lage eigenwaarde.
Zich ongezien of ongehoord voelen.
Dit kan een duidelijk teken van trauma zijn bij kinderen die openlijk het zwijgen worden opgelegd of geen stem mogen krijgen. Ook als geen rekening gehouden wordt met hun non-verbale tekens, of die verkeerd gelezen worden bijvoorbeeld over een niet-trauma-sensitieve verzorger. Als het gebaseerd is op heimelijk misbruik (microgedrag), heeft het de neiging om te verschijnen als een ongeldigverklaring – het negeren van de gevoelens, gedachten of meningen van het kind. Als volwassene leidt dit tot besluiteloosheid, angst om voor zichzelf te pleiten en prettig gedrag in hun relaties.
Sommige consulenten die zich gedragen als professionals die hun dossier behandelen zoeken oplossingen zonder uit hun ivoren toren te komen. Ze checken zelfs niet de zogenaamde feiten die ze rapporteren aan hogere instanties. Er is dan een keten van instanties die dit heimelijk misbruik goedkeurt in naam van de collegialiteit.
Verslaving aan chaos.
Als we zijn opgegroeid in een giftige situatie, is de kans groot dat we geen aandacht besteden aan het microgedrag van verslaving. We zijn gefocust op overleven. Door te doen wat we kunnen om aan onze behoeften te voldoen. Verslaving aan chaos is een microgedrag. We raken verslaafd aan de cycli – de hoogte en dieptepunten. Rust en kalmte voelen bedreigend of ongemakkelijk. Als volwassenen kunnen we ontdekken dat we op zoek zijn naar wat bekend is als onderdeel van het verslavingspatroon.
Vastzitten.
Als we als kinderen worstelden om ons veilig of zeker te voelen, kunnen we volwassenen worden die bang zijn voor verandering en die niet in staat zijn verder te komen in ons leven. We kunnen piekeren over het verleden, onze situatie overdenken, of ongelooflijke schaamte of angst voelen. Deze dynamiek zorgt er ook voor dat de dreiging van verlating altijd opdoemt. Als volwassenen manifesteert dit microgedrag zich meestal als slechte keuzes bij partners omdat het drama of de chaos “comfortabel” aanvoelt.
Plotselinge verlating.
Dit kan komen van het vertrek van een ouder of verzorger (bijv. echtscheiding), of het kan komen van een ouder die de controle over een kind uitrekt (“het is de manier van de ouder, of de snelweg”). Maar het kan ook het gevolg zijn van de plotse beslissingen van pleegzorg, de jeugdrechtbank en bijzondere jeugdzorg in het algemeen. Ouders of pleegouders die hun afspraken niet nakomen waarop de kinderen hebben naar uitgekeken worden niet gestraft.
Ze zijn namelijk voor de korte pijn voor kleine kinderen om op die manier “budget” te besparen. Selectie voor pleegouders verloopt echter traag, maar de matching (als de experten denken van een kind voor de pleegouders hebben gevonden komt dat er snel, zonder dat de toekomstige pleegouders op de hoogte zijn van de situatie van het kind, het kind wordt heel plotseling uit de instelling weggenomen ook al was het daar mijn zijn broertjes of zusjes.
Het netwerk dat bestond rond het kind wordt daarbij niet gecontacteerd. Zo worden al die banden doorgeknipt om zogenaamd een succes pleeggezin te installeren. Het kind wordt dus onder dwang al de poten van onder zijn evenwicht weggenomen. Wanneer een kind plotseling in de steek wordt gelaten, heeft dit misschien niet onmiddellijk invloed op hen, maar de langetermijneffecten zijn aanzienlijk. Het kind protesteert natuurlijk tegen deze korte pijn strategie. Dikwijls wordt dan gegrepen naar kalmeringsmiddelen, of het kind wordt gestraft of geïsoleerd.
Dit kan leiden tot diepe angsten voor verdere verlating in hun volwassen relaties, het beheersen van hun eigen gedrag of het onvermogen om alleen te zijn.
Ongepaste grenzen.
Dit kan op twee veelvoorkomende manieren gaan:
Ofwel probeert een ouder/verzorger de vriend van hun kind te zijn, wat uiteindelijk het kind kan opvoeden met een rolomkering.
Of de grenzen van de ouder kunnen verstikkend of te beperkend zijn waar het kind niet kan pleiten voor zich.
Beide situaties kunnen leiden tot relatieproblemen bij volwassenen, waaronder controleproblemen, gevoelens van verzwelging of het niet toestaan van hun partner om hun grenzen te uiten.
Microgedrag van vroeg trauma kan moeilijk te zien zijn. Ze vliegen vaak onder de radar. We zijn zo gefocust op het uitkijken naar de grote “rode vlaggen” van giftig gedrag of vroegkinderlijke trauma’s dat minder voor de hand liggend (maar even schadelijk) microgedrag ongezien kan blijven. Bijvoorbeeld de fouten die gemaakt worden in rapporten die dan te recht komen bij een jeugdrechter. Die verslagen krijgen natuurlijk de andere betrokkenen niet te zien.
Helaas is microgedrag (heimelijk misbruik) net zo schadelijk voor een kind als openlijke verwaarlozing en misbruik. Met verborgen misbruik, omdat het subtieler is, zullen we ons niet realiseren. Of we zijn negatief beïnvloed door dit microgedrag (zoals een jeugdrechter die beslissingen neemt op onvolledige rapporten) totdat we de tijd nemen om de lagen van onze kindertijd af te pellen en te analyseren hoe onze vroegste ervaringen ons volwassen leven hebben gevormd.
Zich ongezien of niet gehoord voelen:
gevoelens van isolement, besluiteloosheid gebaseerd op het gevoel dat men het kind die hoorde of waardeerde in de kindertijd. Het schept een neiging om mensen te behagen.
Een verslaving aan chaos:
we raken verslaafd aan de hoogte- en dieptepunten, de adrenalinestoot die we hebben ervaren door emotionele ontregeling. Als volwassenen kunnen we ons aangetrokken voelen tot relaties die chaos versterken.
Gevoel vast te zitten:
traumareactie vechten/vluchten/bevriezen. Als we het gevoel hebben vast te zitten, kijken we waarschijnlijk naar ons leven door een “bevroren” lens. Daardoor zijn we bang om onze situatie te veranderen vanwege de angst voor het onbekende. De mentaliteit hier is dat chaos of pijn ‘comfortabel’ zijn omdat ze bekend zijn. Het onbekende om weg te lopen van wat ‘vertrouwd’ is, is wat de behoefte oproept om vast te blijven zitten.
Plotselinge verlating:
wekt gevoelens op van niet “goed genoeg” te zijn, wat typisch een cyclus van volwassen relaties op gang brengt die gebaseerd zijn op onvervulde behoeften en angst voor verlating.
Ongepaste grenzen:
Als een kind ervaart dat men zijn grenzen schendt en overtreedt of als er geen solide en consistente grenzen voor dat kind waren, kan dit leiden tot volwassen relaties waarin verstrikking, verzwelging of controlerend gedrag gebruikelijk is.
Herken je dit soort microgedrag? Wat zijn uw ervaringen met hen in uw volwassen leven?
Steun elkaar in de commentaren!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw aantal sterren vast te leggen!
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren