Er is veel geschreven over de verlies- en rouwervaringen van kinderen die door de vele uitdagingen van het pleegzorgsysteem navigeren.
De traumageschiedenissen, waaronder verwaarlozing, misbruik, verlating en andere gecompromitteerde situaties die leiden tot het trauma van verwijdering uit het geboortegezin. Verliezen maken deel uit van het verhaal van elk pleegkind.
Veel minder informatie is er over hoe pleegouders omgaan met het verliezen van een pleegkind moeten omgaan.
Men beschouwt dit als behorende tot de vaardigheden van pleegouders. Er zijn weinig pleegouders die durven schrijven over hun ervaringen. Hoewel de pleegouders heel veel liefde geven aan hun pleegkind zijn er weinig blogs daarover. Hun hart is er dus vol van, maar geen blogs, is merkwaardig!
En al zeker niet over hun verlieservaringen. Bovendien veronderstel ik dat men selecteert op het aankunnen van verlieservaringen? Ik heb niet dat gevoel. Daarbij denk ik dat de veronderstelling leeft ze dat zomaar aankunnen. Selecteert men bij pleegzorg op veerkracht? Of is het pleegkind en de biologische ouders terug samenbrengen niet het einddoel in sommige gevallen?
Het selectieteam heeft blijkbaar een glazenbol dat die verwerking van verlies vanzelf zal verlopen.
Dat je als pleegouder zo’n verlieservaring meemaakt en dat daar niet door begeleiding wordt op vooruitgelopen lijkt me één van de oorzaken van de moeilijkheden om een grotere recrutering van pleegouders te verkrijgen.
Als pleegouders weinig hun persoonlijke positieve ervaringen delen, maar binnen online gespreksgroepen veel negativiteit bestaat, dan komt er geen schot in de zaak. Dus is er verbetering mogelijk in de begeleiding van een overgang waar het pleegkind het pleeggezin verlaat. De typische uitspraak is dan “je gaat het moeten loslaten”. Maar soms ook “Je had daar dan maar ook niet moeten voor kiezen.”
Veel potentiële pleegouders en in het bijzonder crisisopvang pleegouders haken volgens mij af omdat er geen werkwijze wordt voorgesteld hoe ze dit dan moeten doen “loslaten”.
Het tekort aan pleegouders voor broers en zussen.
Het tekort aan pleegouders maakt dat voor veel van deze kinderen het verlies van de kans om veilig in een gezin te leven. Het gevolg is het verliezen van de banden met broers en zussen en uitgebreide familieleden. Het verlies van hun gemeenschap kan permanent zijn, nog groter. Ofwel worden deze broers en zussen dan gespreid of blijven ze in een instelling wat het contact met de ruime familiekring in de meeste gevallen praktisch doet uitvallen. Zelfs de aanwezigheid van L op een eerste communie van zijn broer leek niet mogelijk.
Toch krijgt ons pleegkind een enorm geluksgevoel van familiefeesten. Ze staat dan verrast dat ze zo’n grote familie heeft. Dat draagt bij aan haar gevoel van zekerheid en een bevestiging is voor gelijkwaardigheid aan andere kinderen als deze over hun familie vertellen.
Voor anderen is het verlies “dubbelzinnig” omdat men pogingen doet tot hereniging. Omdat biologische ouders de kans krijgen om veranderingen aan te brengen die hen in staat stellen de voogdij over hun kinderen terug te krijgen.
Wat als het kind dan geen stem krijgt?
Als het kind dan geen stem krijgt en als het “systeem” er niet is op voorzien om de ex – pleegouders toch nog een rol te geven in het proces dan maakt dat het voor ex-pleegouders bijzonder moeilijk. Dat is geen stimulans om aantrekkelijk te zijn voor nieuwe pleeggezinnen.
Bijvoorbeeld als een kind omwille van een persoonlijkheidsstoornis niet meer in het pleeggezin permanent kan verblijven komt het domiciliëringsadres bij de biologische ouders. Dat is ook zo zelfs al is er geen sprake van een geslaagde hereniging.
Het gevolg is dat de ex-pleegouders in de vrijwilligheid terecht komen, hoewel ze meestal het ex-pleegkind blijven ondersteunen wanneer de biologische ouder faalt. Bijvoorbeeld de biologische ouder verliest de identiteitskaart van het kind. Op die manier krijgt het kind geen toegang tot het ziekenhuis. De ex-pleegouder wordt opgebeld. Het ziekenhuis vraagt de kosten te betalen.
Als pleegouders er niet in slagen om een voor hen een ten onrechte hereniging tegen te houden, kunnen er jarenlang gerechtelijke gevechten volgen. De biologische ouders zullen ernaar streven de beëindiging van hun ouderlijke rechten te voorkomen.
De ambiguïteit zelf is zijn eigen trauma voor alle betrokken partijen.
In het bijzonder voor het pleegkind dat in de meeste gevallen op een korte termijn een nieuw thuis krijgt zijn de beslissingen ambigue. Het kind voelt ook de frustratie aan bij zijn ex-pleegouders in een voor hem of haar onzekere toekomst.
Kun je dit voorkomen?
Ik denk van wel door een betere communicatie, een langzamer proces en een opvolging van het rouwproces bij de ex-pleegouders daarbij kan helpen.
Als dit systeem er niet is lijden ook ze onder enorme gevoelens van verlies en verdriet.
De training die pleegouders krijgen is essentieel om hen voor te bereiden op deze unieke opvoedingservaring die in veel gevallen het kunnen “loslaten” betekent.
Ik heb mijn twijfels over het bestaan van dergelijke training, maar nog meer bezorgdheid over het opvolgingssysteem van het rouwproces van pleegouders. Wellicht bestaat daar wel een tekst over, maar of dat betekent dat men een methode aanreikt en traint om zich daarop te kunnen voorbereiden? Nee, ik denk het niet. Toch zelf niet ondervonden.
Het is een feit dat de rechten van pleegouders minimaal zijn.
Men houdt nog minder rekening met pleegouders die in de vrijwilligheid terecht komen.
Men betrekt hen minimaal bij de selectie van de nieuwe pleegouders of voorziening noch bij de gevolgde weg voor zo’n transitie. Hun ervaring met het pleegkind en hun inbreng wordt eerder als een storende factor beschouwd.
Het behandelingsplan voor ons pleegkind L. kwam niet in aanmerking bij de matching van de selectie dienst bij pleegzorg, noch sprak men er over met de begeleidingsdienst van het nieuwe pleeggezin.
Alle communicatie die we over het behandelingsplan hadden met een stagiaire van de voorziening kwam in de prullenmand terecht.
Onze rol als crisispleegouders en later als ondersteunende pleegouders wiste men uit en kwam niet terecht bij de nieuwe pleegouders, noch in het verslag voor de jeugdrechter!
Het was ook niet terug te vinden in het verslag van de jeugdrechtbankconsulente dat moest dienen voor de beslissing van de jeugdrechter voor onze toekomstige rol.
Dit had niet alleen de vrijwilligheid tot gevolg. Maar ook dat we niet de kans hadden zelfs met de begeleiding van een advocaat het punt te maken dat ze hierdoor de hechting van L. aan onze gezinsleden teniet deden (en dus een onveilige hechting ontstaat) door de lange periodes (10-12 weken voor een kind van 3 jaar) tussen de vakanties waarop we beiden wachten. Dat is een bijkomend trauma voor L. En niet de ideale ingesteldheid voor een betere hechting aan het nieuwe gezin.
Dergelijke werkwijze maakt het rouwproces voor ons als pleeggezin het er niet gemakkelijker op.
We beseffen maar al te goed dat voor onbepaalde tijd opvoeden en begeleiden van het kind van iemand anders een vaardigheid is die ongelooflijke kracht, geduld, toewijding, vastberadenheid en veerkracht vereist.
Het omgaan met de blokkades die verrijzen door het niet afstemmen van verschillende betrokkenen is schrijnend daar we nu buiten spel gezet zijn.
Zelfs de data waarop transitie zou plaatsen hebben vertelde men ons te laat. Zelfs de verwittiging voor de zitting waarop die beslissing zou vallen mailde men ons niet, noch met een dagvaarding, maar wel 17 uur voordien belde de rechtbankconsulente ons op, waarvan de jeugdrechter gezien zijn reactie blijkbaar niet op de hoogte van was.
Dat de jeugdrechter onze afwezigheid op die zitting aangreep om onze betrokkenheid in vraag te stellen was een kaakslag.
Je zou vermoeden dat ook hier van bepaalde betrokkenen sprake was van manipulatie.
Ook op de zitting van 6 augustus 2021 waar de jeugdrechter over de vrijwilligheid van onze inbreng, ttz de vrijwilligheid van de nieuwe pleegouders om wel of niet onze participatie te willen, dagvaardde men alle partijen, maar belde men op dat aanwezigheid niet nodig was omwille van “corona”.
We waren dan ook de enige zorgouders die aanwezig waren en werden niet opgebeld over het zogenaamde “corona gevaar”. Onze advocaat stelde om te beginnen vast dat het dossier niet aanwezig was.
Enkele dagen voor de zitting konden we onze opmerkingen overmaken over “het verslag” dat niet alleen veel fouten bevatte, maar niets vermeldde over de hechting van L. aan onze gezinsleden.
Een goede verstandhouding is zo nodig voor het pleegkind.
We blijven dus verweesd zitten met onze frustratie dat het heikel punt waarop de veerkracht van L. steunt, zijn hechting aan ons, zelfs geen punt was dat terug te vinden was. Door de nieuwe begeleidster van het nieuwe pleeggezin bevestigde ze dit niet alleen, maar zag ze dit als een belangrijk punt voor de nieuwe pleegouders en voor beiden voor de ontwikkeling van een goede verstandhouding.
Een goede verstandhouding die als onmisbaar is voor een veilige hechting van het pleegkind aan de nieuwe pleegouders. Als je het zo belangrijk acht als pleegzorg dan moet je er ook de nodige tijd in steken. En dan is de vraag of vrijwilligheid van een van de partijen wel het juiste uitgangspunt is. Het plaatst het ex-pleeggezin in een verkeerde positie gezien hun ervaring met het pleegkind.
Vanzelfsprekend is het contra-intuïtief om je te hechten aan een kind waar je uiteindelijk afscheid van zult nemen.
De manier waarop dit afscheid verloopt is namelijk van vitaal belang ook voor toekomstige pleegouders. Ik vind het dan ook net daarom belangrijk dit verhaal te schrijven, zodat er bewustwording is, niet ter afschrikking maar om te voorkomen dat dit contra-intuïtieve een struikelblok blijft voor veel potentiële kandidaat-pleegouders.
De complexiteit maakt het pleegouders sowieso niet gemakkelijk, zeker als een pleegzorgdienst over zo’n rouwproces niet reflecteert, communiceert en het niet hanteerbaar maakt. Je zou verwachten dat dit standaard in het handelingsplan van pleegzorg zit, maar bleek bij ons zeker niet het geval.
Als men pleegouders garanties biedt dat je ze respectvol benadert in dergelijke sowieso moeilijke situaties, en kunnen deelnemen aan de beslissing (Uit wie bestaat het beslissingsteam?) en niet pro forma, hoeft dit geen afschrikking te zijn voor pleegouderschap.
Het gevaar lopen dat je je pleegkind verliest is de voornaamste reden waarom gezinnen niet meer inzetten op pleegzorg. Dan zou dat precies de volle aandacht moeten krijgen! De situatie zoals ze nu is versterkt en bevestigt het idee bij die overwegers dat pleegzorg uiteindelijk pijnlijk is.
Maar die garanties heb ik niet gezien.
Er zijn geweldige pleegouders die elke dag in dienst van het bieden van een tijdelijk (wellicht jarenlang) maar liefdevol, veilig toevluchtsoord voor een gekwetst, lijdend kind(eren) met dit contra-intuïtieve kunnen omgaan.
De expertise die nodig is voor het ‘werk’ van pleegouders omvat het belangrijke inzicht in de manier waarop het trauma dat het kind heeft meegemaakt, van invloed is op hun fysieke en emotionele leven. Dit omvat kennis van de “normale” en “abnormale”, verwachte taken in elke ontwikkelingsfase.
Stel dat u bijvoorbeeld weet dat een kind in de schoolgaande leeftijd seksueel is misbruikt.
Dan is het belangrijk om te begrijpen waarom dit kind bang kan zijn om zich te laten aanraken en verward doet over de juiste grenzen. Ook als het pleegkind zich op een geseksualiseerde manier gedraagt dan is het gemakkelijker om wijs met zo’n situatie om te gaan.
Wanneer je weet dat een kind gewelddadige taferelen heeft meegemaakt in de nacht, dan ben je voorbereid op hyperwaakzaamheid van het kind en zijn slaapproblemen als gevolg daarvan.
Als een kind uit een ander land komt of ouders met andere cultuur, of in armoede leeft weet je dat sommige kinderen daarop pesten.
Door verwaarlozing kan het kind een achterstand hebben volgens zijn leeftijd in bepaalde domeinen.
Of kan de fysieke groei veel aandacht en energie op eisen omdat de band lichaamsgeest kwetsbaar is, doordat wellicht het kind tijdens verwaarlozingsperiodes ‘dissociatie’ heeft gebruikt als overlevingsstrategie.
Zowel door de achterstand als wanneer het kind grote sprongen maakt kan dit zorgen voor wrijving bij zijn klasgenootjes.
Ik vermoed dan ook dat periodes in de puberteit heftiger kunnen zijn door een minder stevige geest lichaam band, in de mate dat die onzekerheid van in de vroegkinderlijke periode is verwerkt.
Het is dan ook een bijzondere taak voor elke pleegouder ook die kleine stappen vooruit te zien en het pleegkind in die kleine stappen te erkennen en aan te moedigen.
Gelukkig zijn er fantastische juffen en meesters die deze stappen herkennen en aanmoedigen.
Ook als een kind ondervoeding had in de eerste levensmaanden, of een gebrek aan lichamelijk contact weet je dat je elke kleine vooruitgang dient te vieren.
Daarom raken ervaren pleegouders erg gewend aan het verwachten van moeilijk gedrag en het omgaan met pleegkinderen die ernstige problemen hebben met het vertrouwen van volwassenen. Maar niet iedereen in de samenleving heeft daar inzicht en begrip voor.
Als een pleegkind door een “onvoorspelbare” situatie de controle verliest, of als een pleegkind temperamentvol is, labelt men ook zelfs vanuit pleegzorg gemakkelijk naar adhd of andere stoornissen en verschijnt snel “rilatine” op de lippen.
Maar dit zijn mogelijke bijwerkingen van rilatine?
- Hoofdpijn. …
- Slapeloosheid en zelden moeite met inslapen, rusteloosheid en hyperactiviteit. …
- Nervositeit, zelden stress en zeer zelden een gevoel van spanning. …
- Hartkloppingen, zelden versnelde hartslag en verhoogde bloeddruk. …
- Misselijkheid en zelden buikpijn, braken en diarree. …
- Droge mond.
Kortom, de meeste pleegouders zijn op de hoogte van een breed scala aan emotionele uitingen van de kant van hun pleegkinderen die ver ‘buiten de norm’ vallen als de communicatie vastloopt en kunnen niet altijd rekenen op begrip. Het is alsof ze falen in hun opvoedingsopdracht die dan nog eens met het vergrootglas van de niet pleegouder of theoreticus wordt overbelicht?
Persoonlijke groei dankzij het pleegkind!
Voor pleegouders is de invloed van eerdere persoonlijke verliezen die ze hebben meegemaakt niet meteen duidelijk totdat de overweldiging door onbewuste gevoelens die verband houden met het verlies van een pleegkind. Het overdenken op die gevoelens maakt dan persoonlijke groei mogelijk dankzij het pleegkind.
Voor sommige beginnende pleegouders is de dag dat de maatschappelijk werker hen informeert dat hun pleegkind zal verhuizen, terug naar hun geboortegezin, met voorafgaande kennisgeving of met weinig informatie hun eerste kennismaking aan deze unieke gevoelens als pleegouders.
Bij ons geen aankondiging, maar men stelde het voor als een gesprek over het behandelingsplan waar Annemie uren aangewerkt werd.
Noch dat behandelingsplan, noch een gesprek over de verplaatsing van L naar een nieuw pleeggezin kwam aan bod, waardoor we stomverbaasd waren en een beetje van slag. Kortom, onze zienswijze over het mogelijk traject voor L zijn toekomst mocht zelfs niet ter sprake komen.
Dit was hallucinant voor ons. We hadden al één en ander kafkaiaans meegemaakt toen ons enkele maanden voordien werd gevraagd of we een 18 maanden kind hadden kunnen uitleggen waarom L. niet bij ons mocht blijven.
De eigen geschiedenis van verlies en rouw van een pleegouder kan worden geactiveerd. Die pleegouder zal tijd nodig hebben om te rouwen en het verlies van de plaatsing van dat pleegkind vanuit hun huis te verwerken voordat ze een andere plaatsing accepteren.
Pleegouders hebben ondersteuning nodig om een ritueel voor hun rouw te ontwikkelen.
Een ondersteuning zonder oordeel van andere mensen die het verlies van een pleegkind als ‘slechts een deel van hun werk’ beschouwen. Je kunt verwachten dat pleegouders hun ervaring met het kind net dan willen delen in het belang van het kind. Dat willen delen is een onderdeel van het herstel in het rouwproces.
Er zijn veel factoren die van invloed zijn op de beslissing van de instantie om een kind te verhuizen. Pleegouders hebben vaak sterke gevoelens bij die verhuizingen.
Pleegouders vragen zich af “Hoe toon ik mijn verdrietige gevoelens zonder het kind te verontrusten en de plaatsing te ondermijnen?”
Mag ik weten naar wie het kind gaat?
Waarom is de beslissing genomen om het kind bij dat specifieke gezin te plaatsen?”
In de meeste instanties is er een teambenadering van pleegouderbureau, advocaten, pleegouders, biologische ouders en therapeuten.
Op sommige locaties, waar de professionele teambenadering van pleegzorg echter geen standaardpraktijk is, lopen pleegouders het risico zich gemarginaliseerd te voelen door hun instantie.
Pleegouders verwachten een belangrijke inbreng te hebben over “het belang van het kind”.
Zo kunnen pleegouders zich niet gerespecteerd en machteloos voelen als men ze uitsluit van het delen van hun mening tijdens vergaderingen van de rechtbank, school of instanties, of als hun inbreng wordt gedevalueerd.
Dit kan een negatieve invloed hebben op hun zelfvertrouwen en gevoel van competentie in hun opvoedende rol.
Dit kan dan ook leiden tot wrevel en de relatie met het pleegzorgbureau ondermijnen.
Behandelt men Pleegouders als ambassadeurs voor pleegzorg?
Een pleegouder is niet alleen een onderdeel van een dossier. Een pleegouder is een bewust element van de samenleving met een invloedrijk netwerk. Als een pleegzorgtraject een succesverhaal wordt is het vreugde en mond en mond reclame voor pleegzorg à volonté. En is mond-tot-mondreclame niet de beste en meeste efficiënte wervingsmethode?
Angst voor het welzijn van het pleegkind en de kansen die het krijgt!
Het is begrijpelijk dat pleegouders in gevallen van “gelijktijdige planning”, waarbij het doel enerzijds mogelijke hereniging (terugkeer naar het geboortegezin) of anderzijds adoptie is, of plaatsing in een voorziening een enorme angst voelen. Sommigen hopen hun pleegkinderen te kunnen adopteren en anderen om hun opgebouwde band te behouden. Dit kan verschillen van land tot land. In België is het adoptieproces nog moeilijker dan een selectie voor pleegzorg!
Die hoop en angst is er ook als ze ondersteunende pleegzorg bieden ze eigenlijk perspectief biedende pleegzorg wensen te bereiken. Die hoop en angst is er ook als ze crisispleegzorg bieden en eigenlijk een netwerkplaatsing willen. Ik vraag me af in hoeverre en met welke procedure zulke beslissingen van een lokale pleegzorgdienst kunt gedaan maken?
Boycot netwerkscreening!
Toen we ons verzet uiten tegen het niet verkrijgen van een netwerkscreening kregen we te horen dat de verantwoordelijke er persoonlijk voor zou zorgen met de directie dat we nergens die kans zou krijgen. Toen we de stap ondernamen om zo’n procedure te starten in een andere provincie wat bij negatief advies kan, werd ons geschreven dat de lokale pleegzorg dienst hier niet mee akkoord was.
Op zo’n moment hadden we een advocaat moeten ingeschakeld hebben, want dat was pure willekeur. Blijkt ook dat het ministerie van “Beke” en ook de kinderrechtencommissaris niet op de hoogte is van het recht op een netwerkscreening in onze situatie!
Veel nieuwe pleegouders zijn ook niet op de hoogte van al die verschillen en de stappen die ze kunnen ondernemen om dit de bereiken.
Biologische ouders kunnen aanzienlijke verbeteringen aanbrengen om de doelen te bereiken die zijn gesteld om hun kind(eren) terug te laten keren; of de rechtbank kan de mogelijkheid van hereniging blijven toestaan, met meer bezoek tussen biologische familieleden en het kind.
Graag zien en loslaten is een ambiguïteit!
In deze situaties vraagt men de pleegouders om hun eigen wensen opzij te zetten. Er mag worden verwacht dat ze zich meer gaan inzetten voor de biologische ouders ter ondersteuning van dit nieuwe doel of oorspronkelijke doel van hun geliefd pleegkind.
Omgaan met de ambiguïteit van wat de toekomst in petto heeft en het verlies van controle over de vraag of ze hun pleegkind kunnen blijven zien, is geen gemakkelijke taak.
Een moeilijke oefening!
Het inschatten of de biologische ouders al klaar zijn voor de hereniging en in sommige gevallen de mindere kansen en andere waarden is overduidelijk een moeilijke oefening.
Dit is zeker niet vanzelfsprekend als je engagement belandt in de vrijwilligheid. Want het uiteindelijk doel van pleegzorg was toch een weg terugvinden naar het gezin van oorsprong zodra het kan.
Pleegouders moeten hun gevoelens van hulpeloosheid en angst kunnen verwerken, terwijl ze vasthouden aan hun optimisme en dromen.
Maatschappelijk werkers moeten bereid zijn om met geduld en gevoeligheid te reageren op pleegouders, wier bezorgdheid voor hun pleegkind kan worden uitgedrukt als een uitdaging voor de beslissingen van de sociale werker en het pleegzorgbureau.
Het kan moeilijk zijn om niet defensief of afwijzend te worden als pleegzorgdienst als ze zichzelf zien als de experts om een gesprek aan te gaan van actief luisteren met de pleegouders.
Het is belangrijk dat ze in plaats daarvan empathie en begrip uiten door te erkennen hoe pijnlijk dit proces kan zijn voor pleegouders en vooral het pleegkind. Hoe worden de signalen dat het pleegkind op dat moment heeft geïnterpreteerd?
En wie zijn op dat moment de experten die advies zullen verlenen, eventueel aan een jeugdrechter? Is dat met een correct dossier waar alle partners hun inbreng is in weergegeven en dat beschikbaar gesteld wordt voor de pleegouders?
Als hereniging plaatsvindt, kunnen pleegouders verwoestend verdriet ervaren.
Pleegouders hebben de steun van alle betrokkenen nodig en verdienen deze om hun verlies te verwerken. Pleegoudergroepen kunnen nuttig zijn als ze niet vervallen in een klaagzang en handvaten aanreiken voor herstel.
Maatschappelijk werkers van de pleegzorgbureau moeten hun rol begrijpen bij het helpen bij dit rouwproces.
Zij kunnen de pleegouder doorverwijzen naar een therapeut die gespecialiseerd is in verlies en rouw. Personeelsleden van pleegzorg die onder druk staan om een plaatsing te vinden, kunnen een rouwende pleegouder vragen om een andere plaatsing te aanvaarden.
Het beste is echter om van de pleegzorgdienst te verwachten dat ze die plaatsing alleen doen wanneer de pleegouders aangeven dat ze er klaar voor zijn. Maar in de praktijk werkt het zo niet! Door gebrek aan scholing, personeel en budgetten, willen ze dat niet! Het gebrek aan geduld heeft echter een grotere kost voor de samenleving door het gebrek aan pleeggezinnen.
Tijd nemen en krijgen om te rouwen.
In therapie of door zelfgenezing kunnen pleegouders de moed krijgen om voorbij hun geïdentificeerde gevoel van woede te gaan om het verdriet en de pijn die ze ervaren te uiten. Ze kunnen toestemming krijgen om zich op zelfzorg te concentreren door aandacht te besteden aan hun behoefte aan tijd alleen om te rouwen.
Gaandeweg kunnen de meeste pleegouders zich geleidelijk aanpassen aan het verlies van een bepaald pleegkind. Hoewel er voor dat kind altijd een speciaal plekje in hun hart zal zijn, vinden we dat er een plek nodig is om te rouwen en om jouw ervaring met het pleegkind te delen. Met deze voorwaarden zullen de meeste pleegouders in staat zijn om van een ander kind te houden.
Verlies en rouw zijn een volledig onderdeel van de ervaring van pleegzorgouderschap. Ze hebben een invloed op iedereen die bij dit systeem betrokken is. Het is geen onderdeel dat je kunt verdringen, onbespreekbaar maken of bestraffen.
Emoties erkennen!
Het is belangrijk voor zowel hun welzijn als voor de kinderen onder hun hoede om pleegouders te helpen deze krachtige emoties op een gezonde manier te erkennen, te uiten en te beheersen.
Kinderen leren van volwassenen hoe ze moeten rouwen, hoe ze hun verlies kunnen erkennen. Ze leren van hun ouders hoe ze hun gevoelens kunnen eren. De manier hoe pleegouder met het verliezen van hun pleegkind omgaan is ook een leerervaring voor de andere kinderen van het gezin. Weet je dat het openstaan voor een pleegkind dikwijls een eigenschap is die van generatie naar generatie wordt meegegeven?
Pleegouders zijn vaak de eerste leraren in het op een gezonde manier uiten van emoties voor mishandelde en verwaarloosde kinderen. Om de rouwende kinderen onder hun hoede te ondersteunen, moeten ze begrip en steun krijgen voor hun verdriet.
Steun elkaar in de commentaren!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren