Dit is een vertaling van zijn tekst op Facebook van James Alison over het boek van Martel – Het geheim van het Vaticaan
James Alison (geboren in 1959) is een Engelse rooms-katholieke theoloog en priester. Hij was ooit lid van de Dominicaanse Orde, tot zijn excardination in 1995. James staat bekend om zijn toepassing van de antropologische theorie van René Girard op de christelijke systematische theologie. Daarbij staat hij bekend voor zijn werk over LHBT – kwesties. Hij identificeert zich als homo. Het spreekt vanzelf dat James Alison een goede reflectie kan maken over het boek van Martel.
De onverwachte vorm van vergiffenis door het boek van Martel.
Bijdrage aan het Syndicate-symposium over het boek van Martel “In the Closet of the Vatican” “Het geheim van het Vaticaan.”samengesteld door Sean Larsen.
In zijn boek” De wraak van de kasuaris: het leven en de dood van mannelijkheid in een Nieuw-Guinea-samenleving” beschrijft de overleden sociaal-antropoloog Donald Tuzin wat hij vond bij zijn tweede bezoek aan Ilahita.
Op maat gemaakt voor René Girard.
Dit is een dorp in Nieuw-Guinea, meer dan twaalf jaar na zijn eerste bezoek, gemaakt in 1972.
De mannetjes van het dorp hadden kortgeleden en plotseling hun geheime cultus, of “Tambaran”, en daarmee ook hun “mannenhuis” verlaten waaruit de sekte was geëmaneerd.
Door de sekte en het huis hadden ze generaties lang de vrouwen van het dorp gedomineerd. Inderdaad zijn dergelijke huizen belangrijke kenmerken van vele Melanesische samenlevingen voorafgaand aan westerse invloed geweest.
Het zal mijn vrienden niet verbazen dat de mythologie die de mannetjes overleefd hebben, zich concentreert rond de kasuaris. Dat is een grote en potentieel gevaarlijke looploze vogel. Hij, lijkt op maat gemaakt te zijn voor een Girardiaanse lezing.
Een in éénstorting van een sekte.
Maar dat is niet mijn zorg hier. Het is de beschrijving door Tuzin van de verschillende factoren die het leven van Ilahita tussen zijn bezoek aan 1972 en de ineenstorting van de sekte, die fascinerend waren. Dat heeft me beïnvloed
De aanwezigheid van verschillende vormen van het westerse leven. Een vorm was de evangelische missionarissen. Maar het was niet beperkt tot die vorm.
De vrijwillige zelfvernietiging van het mannenhuis was één van de meest zichtbare symptomen van de complete ineenstorting van de betekenis van mannelijkheid onder de inwoners.
De betekenis van vrouw en man zijn.
Die ineenstorting ging gepaard met de noodzaak voor iedereen om opnieuw te onderhandelen over alle dimensies van de betekenis van vrouw en man zijn.
Ik heb ooit één van de stammensen ontmoet die dit allemaal als een jeugd hebben meegemaakt. Hij is, sinds de tijd van de ineenstorting van “Tambaran” een openlijk homoseksuele Qantas-luchtinspecteur geworden. In minder dan veertig jaar,
Dit beeld, van de eigentijdse inéénstorting van een mannenhuis in stamverband, hing door mijn hoofd in de week van de lancering van het boek van Frédéric Martel.
Het archaïsche offer: mannenhuis.
Het belangrijkste structureel zichtbare overblijfsel van de westerse wereld van het archaïsche offer is volledig ingestort. Het ‘mannenhuis’ dat de klerikale structuur is van de katholieke kerk, wordt snel doorzichtig.
En met zijn transparantie is alle mystiek verloren. Zijn intellectuele staanders – zijn verbasterde scholastieke ‘Tambaran’ onthulden hun verbazingwekkende armoede.
Ze werden niet echt geloofd, laat staan beoefend, door de meerderheid van degenen die erin wonen.
Jonge mannelijke werknemers Parijse burgemeester
Om je eraan te herinneren: in de week van de lancering werd de Nuntius in Frankrijk voor het eerst gemeld als ‘handig’ bij jonge mannelijke werknemers van de Parijse burgemeester. Al snel werd duidelijk dat dit een bekend gewoontegedrag van zijn kant was.
Toen besprak de Heilige Vader openlijk de opkomende rapporten uit verschillende landen waarin priesters religieuze vrouwen seksueel misbruiken. Vervolgens werden de details over hoe het Vaticaanse kantoor omgaat met de vrouwen en kinderen van priesters openbaar.
Het Pell – oordeel.
Toen kwam het boek van Martel, maar binnen enkele dagen verloor het de aandacht in de Engelse pers toen het Pell-oordeel openbaar kwam.
Dat het vocale bolwerk van het ‘mannenhuis’ naar de gevangenis werd geleid. Dagen later, de uitdager van het boek in de Franse pers was het verrassende vonnis tegen Barbarin.
Hij kreeg een prijs tegen hem van 1 € per aanklager. En zo is het sindsdien bijna dagelijks doorgegaan.
Wojtyla – Johannes Paulus II
Wojtyla’s catastrofaal slechte oordeel toonde zich niet alleen in zijn persoonlijke keuze van handlangers en sycofanten (jaknikkers, paladijnen, retenlikkers). Zijn slechte oordeel toont zich ook in zijn verbiedende bespreking van zoveel kwesties.
Opmerking voor Weigel: grote mannen willen niets te maken hebben met degenen die hen groot noemen en zijn blij omringd te zijn door degenen die het niet met hen eens zijn.
Dit had als effect dat het de mediane intelligentie van degenen die nodig zijn om door veranderingen te navigeren, nadelig wordt beïnvloed. Die verboden staan bekend als de laatste door fantasie gevoede zucht van iets wat nu zichtbaar en onherstelbaar in elkaar stort. Godzijdank.
Systematische leugenachtigheid!
Men kan, en sommigen doen, het boek van Martel lezen af als een beschuldiging tegen de wereld van systemische leugenachtigheid. Het onthult die leugen van systematische leugenachtigheid.
Ik heb het geheim van het Vaticaan van mijn kant gelezen als een van de gebeurtenissen die aangeven dat Gods vergeving eindelijk zelfs de meest geharde delen van onze kerk bereikt.
Op het jubileum 2000 verontschuldigde Wojtyla zich. Hij vroeg om vergiffenis voor enkele van de zonden die de Kerk het afgelopen half millennium had begaan.
Toch drukte hij zijn bitterheid uit tijdens de Gay Parademars die dat jaar in Rome doorging. Veel mensen vroegen toen: “Waarom verontschuldigt de kerk zich niet voor homo- en lesbische mensen?”
Mijn reactie was toen: “De kerk kan zich nog niet verontschuldigen, omdat het nog niet is vergeven”. Nu, met enkele van de capriolen van de toenmalige staatssecretaris, Sodano, de toenmalige pauselijke secretaris, Dziwisz, de toenmalige López Trujillo, en anderen die in het licht kwamen, kunnen we zien hoe waar dat was.
De gezichten van vuursteen en de elegantie van de doofpot.
Het gevoel van straffeloosheid en de hardheid van het lesgeven: al deze zijn cosmetisch voor het dubbele leven van de niet-vergevenden.
Je eigen ziel doden. Nep-goedheid waaraan je gebrokenheid je heeft verslaafd.
Want dat is wie je bent terwijl je acteert om je eigen ziel te doden. Dat is wie je bent zelfs als je de wereld wint. Je kunt je niet verontschuldigen voor de nep-goedheid waaraan je gebrokenheid je heeft verslaafd.
Mijn antwoord was dus geweest dat de kerk zich nog niet kon verontschuldigen, omdat het nog niet was vergeven.
Toen ik dat antwoord gaf begon ik me af te vragen hoe het er in hemelsnaam op zou lijken te vergeven.
Geïnspireerd door een zondag waar het evangelie was “als iemand van jullie geloof heeft en tegen deze berg zegt: in de zee gegooid …”, begon ik te bidden dat het klerikalisme in de zee terecht komt. Ik begon te bidden dat we allemaal van de zee vrijkwamen van angst.
Ook bad ik om vergiffenis voor deze geestelijke wereld waarvan ik lid ben.
Ik vergaf mezelf die leden die me als een bedreiging en een vijand hadden behandeld. Ook hoop ik dat degenen die gepijnigd zijn door mijn eigen arrogantie mij vergeven. Dat ze de eenduidige aard van mijn pogingen om dit alles onder ogen te zien, me kunnen vergeven.
Maar ik kan niet zeggen dat ik een duidelijk idee had van de vorm die vergeving voor ons allemaal zou aannemen.
Nee, ik denk liever niet aan één van die kitscherige diensten waarbij hoge geestelijken in hun blije lompen zich op de grond werpen. Daarvoor hebben ze een volkomen onschadelijke lijst gemaakt van dingen waarvoor ze zich verontschuldigen.
Dezelfde geestelijken spreken zich dan vergeven door God uit, zonder ooit het risico te lopen protagonisme te geven aan de medemensen die hen vergeving zouden kunnen verlenen. Aan degenen tegen wie we gezondigd hebben.
Nee, hoe het lijkt om vergeven te worden is met een gebroken hart.
Je verontschuldigt je niet om dat men zou vergeven.
Vergeving bereikt je als gebroken hart. Spijt van cor triturare. Het is pas als een gebroken hart je bereikt dat je je kunt verontschuldigen. Je kunt dat in woorden zetten wat er gaande is.
Daarbij kun je je gelijkheid erkennen met je zussen en broers. Je bent gelijk geworden met hen. Gods genade schept gelijkheid in ons midden. Want dat is wat Gods genade betekent. Dat God ons als God liefheeft.
Een gevoel voor ironie.
Dit is wat ik heb ervaren bij het lezen van Martels boek. En door het opmerken van reacties zoals ik heb kunnen waarnemen. Kardinaal Salazar in Bogota maakte de eerlijk gezegd absurde bewering dat de openbaringen van Martel over López Trujillo een “absolute laster” waren.
Hij beweerde, zonder enig gevoel voor ironie dat López Trujillo “iets te radicaal was in zijn posities tegen homoseksualiteit”.
Tegelijkertijd schreef een jonge priester in Colombia me echter dat hij, geschrokken was van wat hij gelezen had over Lopez Trujillo. Het was absoluut nieuw voor hem.
De bisschop van zijn bisdom en een andere ambtenaar had hem geconfronteerd met het feit dat die allebei als priesters tijd doorgebracht hadden in Medellín. Dit was terwijl López Trujillo er aartsbisschop was.
Beiden bevestigden hem schuchter dat het allemaal waar was wat er staat in het geheim van het Vaticaan.
Dat ze het toen al wisten.
Hints van boetvaardigheid beginnen te verschijnen.
Er zijn enkele vreemd allergische reacties op wat geopenbaard is door journalisten wiens modus vivendi was met de beschreven realiteit.
Velen van hen hadden een aanzienlijke kennis van die realiteit.
En toch ben ik heel blij om te zeggen dat er, voor zover ik weet, geen officiële terugval of poging tot ontkenning is geweest door de hooggeplaatsten van het Vaticaan.
Tijd in schaamte!
Hans Zollner, een leidende figuur in de strijd tegen de geestelijke bedekking van kindermishandeling, gaf naar mijn mening het meest geschikte antwoord. Hij gaf dat antwoord toen men hem in Madrid vroeg naar de golf van onthullingen over homoseksualiteit.
Hij ontkende dat homoseksualiteit leidt tot misbruik en ook “dat de media de kerk willen vernietigen met dit thema”.
Omdat journalisten gewoon hun plicht doen. “Ze verzinnen de schandalen niet, wij zijn het die ze scheppen”.
Cosmetische verandering.
Het is dit, voor zover ik kan vertellen dat lijkt het beleid van Franciscus te zijn te midden van de opkomst van nieuwe gewaarwordingen die ons vormen.
Laat het allemaal naar buiten komen.
Laten we tijd in schaamte doorbrengen, met alle verschillende soorten valse heilige blootgesteld als wat ze zijn.
Laten we niet haasten om onze schaamte te verbergen door gezien te willen worden wanneer we “iets doen” dat alleen maar decoratief zal zijn.
Iets waardoor we nog steeds met de oude administratieve software zullen werken. Laten we ons in plaats daarvan toestaan te weten zoals we bekend zijn door het boek van Martel – Het geheim van het Vaticaan.
Ik denk dat dit het juiste antwoord is. En ik begrijp waarom het diegenen zo woedend maakt voor wie cosmetische verandering wil die gepaard gaat met het handhaven van de leer zoals die is. Alles naarbuiten brengen gaat in tegen cosmetische verandering die zo belangrijk is.
Een valse heilige die in instorting is.
Want de reactie van Franciscus op het boek van Martel erkent stilzwijgend dat op een hele reeks van gebieden de doctrine, de discipline en de praktijk van de kerk samen en in praktische termen onafscheidelijk deel uitmaken van een valse heilige die in instorting is.
Vergeving lijkt op het tot leven komen van een levend hart te midden van de fragiele overblijfselen van een afgoderij die ooit zo sterk leek dat ze onkwetsbaar was.
Het is niet alleen het ‘mannenhuis’ dat instort. De hele ‘Tambaran’, de heilige ideologie die als een misleidende rechtvaardiging had gediend.
De ineenstorting van afgoderij gebeurt relationeel.
Het heeft te maken met mensen in de “Tambaran” die er opeens beseffen om zichzelf te zien door de ogen van degenen die op hen lijken. Die zichzelf ontdekt zien en niet meer kunnen geloven in hun eigen zelfrechtvaardiging.
Alleen degenen die kunnen vertrouwen op iets groters dan de “Tambaran” kunnen door deze wateren navigeren.
En waarvoor krijgen we een opvolger van Petrus als dat niet is voor dit onderwerp? Overweeg het domino-effect van alleen maar één element van deze relationele zichtbaarheid.
Buiten de kerkelijke structuur.
In de wereld buiten de kerkelijke structuur is het niet alleen zo dat er homo’s en lesbiennes zijn die een actief seksleven hebben. Buiten de kerkelijke structuur zijn mensen open over hun huwelijks- of partnerschapsstatus.
Het is ook zo dat men een niet onaanzienlijk aantal van dergelijke mensen, in veel landen, vanwege hun eerlijkheid en betrouwbaarheid als vrij hoog worden beschouwd door hun directe leeftijdsgenoten en landgenoten.
Het is geen toeval dat één van de meest vertrouwde stemmen over politiek uiteenlopende nieuwszenders in de VS Anderson Cooper, Shep Smith, Rachel Maddow en Don Lemon zijn.
Zelfs degenen die op ideologische gronden tegen hen zijn, vallen hen niet langer aan om hun seksuele geaardheid.
De ideologische tegenstanders weten dat degenen die het zware werk hebben doorlopen als zeer betrouwbaar worden beschouwd.
Degenen die uitgekomen zijn voor hun seksuele geaardheid weten het risico te lopen zich vertrouwd te voelen met de publieke kennis van hun minderheidsoriëntatie. Maar ze worden als zeer betrouwbaar beschouwd.
Hetzelfde fenomeen is zichtbaar in de basisvertrouwelijkheid die wordt waargenomen in de presidentiële kandidatuur van Buttigieg. Als voorbeeld ook nog de kandidatuur voor het premierschap van Varadkar en Bettel in hun respectieve landen. (Ierland en Luxemburg)
Degenen die betrouwbaar zijn in kleine zaken, zoals seksuele geaardheid, worden vertrouwd op grotere zaken.
Geen enkele erkende homofiguur.
Ondertussen heeft de Katholieke kerk letterlijk geen publiekelijk erkende homofiguur die in staat is om eerlijk te spreken in de eerste persoon. Toch is er een oneindige voorraad van potentiële holebi-waarheidsvertellers in die instelling. Echter, de Katholiek Kerk is een instelling waarvan het voortbestaan van betrouwbaarheid en getuige alles is.
Waarom zou je iemand op grote zaken vertrouwen, als degene duidelijk niet kan worden vertrouwd op kleine?
Hoe niet te leven in schaamte als we dit onder ogen zien! Het is door deze wederzijdse zichtbaarheid in “Het geheim van het Vaticaan” dat de erkenning komt dat we gek zijn geweest. Dat we het spel hebben gespeeld.
Dat we ons schamen voor wie we zijn en wat we hebben gedaan. Het is alsof we worden betrapt door een blik van een volwassene. We dachten dat we die blik aan het ontwijken waren, maar plotseling dook die op.
Klerikaal seksisme.
En nu dat er is, weten we niet meer wie we zijn of hoe we zouden moeten zijn.
Nergens is dit duidelijker dan in onheilspellende verdedigingen. In die verdedigingen proberen ze zelfs God te betrekken. Het is duidelijk dat de regels van een jongensclub ons klerikale seksisme regeren.
Het zicht voor volwassenen wordt onthuld als zijnde vrouwelijk en mannelijk. Al die onheilspellende verdedigingen worden uiteindelijk beter omschreven als “dom” dan als ze nog meer grandioos of opruiend zijn.
Dit was voor mij de verrassing van het boek van Martel.
Het leidde me door de recente homoseksuele geschiedenis van de hogere autoriteiten van mijn kerk. Maar door dit te doen, leidde het me door de geschiedenis van mijn volwassen leven. Zowel over de plaatsen waar ik heb gewoond, als de mensen die ik heb ontmoet of waarvan ik heb gehoord.
Maar veel genadiger dan ik had verwacht.
Het boek van Martel als in een spiegel.
Op de pagina’s van het boek van Martel werd mij als in een spiegel alle vormen van emotionele en erotische spelletjes getoond die ik in die jaren heb gehad.
In het boek van Martel was er maar eentje die geen deel uitmaakte van mijn leven. Het is een deel van het falen om volwassen te worden. Alleen de hoog-beheerde en drugs-gevoede aspecten van administratieve homoseksualiteit zijn behoorlijk buiten mij geweest.
Maar op de pagina’s van het boek van Martel zag ik mezelf in mijn cohort.
Ik zag mijn klasgenoten. We zijn degenen van ons die de afgelopen vijftig jaar deel hebben uitgemaakt van dit verhaal.
En ik weet dat het niet langer hoeft te doen alsof alles wat het boek van Martel laat zien niet het geval is. Door te doen alsof de getuigenis van het boek van Martel niet bestaat wordt het wezen onthuld als dwaas. Doordat het boek van Martel – “Het geheim van het Vaticaan” is verschenen als het spelen van schadelijke spelletjes die anderen en mijzelf vernederden.
Vergiffenis komt op me af, langzaam maar zeker. Vergeving komt naar al mijn medebroeders.
James Alison
Madrid, April 2019
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren