Jeugdtrauma door wat je niet hebt ervaren

Jeugdtrauma komt niet alleen voort uit wat je ervaart. Het kan ook zijn van wat je niet ervaart.
In staat zijn om het verdriet te verwerken van wat ik als kind niet heb ontvangen, heeft me in staat gesteld te genezen en te kijken naar manieren waarop ik mezelf dat nu kan bieden.

We fight for Ukrainian children on a psychological front

Hier zijn enkele voorbeelden van jeugdtrauma:

Geen vreugde, spel, spontaan plezier:

“over-ernstig zijn” komt veel voor in disfunctionele gezinnen. Dit kan zijn vanuit de overlevingsmodus op de lange termijn waar speelsheid niet bestaat. We worstelen om luchtig te zijn of niet op onze hoede te zijn.

Geen reparatie:

als we gekwetst of verraden zijn, is reparatie nodig. Reparatie is wanneer verantwoordelijkheid wordt genomen, excuses worden gemaakt, er is directe erkenning van wat er in de toekomst anders zal zijn. Zonder reparatie leren we geen gezonde relaties.

Emotionele verwaarlozing:

wanneer we geen ouderfiguur ervaren die emotioneel afgestemd (verbonden) is, leren we dat onze behoeften er niet toe doen. En onze rol is om de emotionele toestand van anderen te herstellen of te beheersen.

Geen ruimte om kind te zijn:

wanneer we ouder worden (gemaakt om een ouderrol te vervullen), missen we het vermogen om emotioneel volledig zelfgevoel te ontwikkelen. Dit komt doordat we ons concentreren op ‘volwassen’ volwassen problemen die we nooit hebben kunnen oplossen.

Aangeleerde hulpeloosheid:

wanneer we niet worden gemodelleerd hoe we problemen moeten oplossen, oplossingen kunnen vinden, niet het vermogen krijgen om te leren, misbruiksituaties, is het resultaat aangeleerde hulpeloosheid. We missen probleemoplossende vaardigheden en persoonlijke keuzevrijheid.

Gebrek aan verantwoordelijkheid:

een kernkenmerk van disfunctionele gezinnen is andere mensen de schuld geven van problemen. Als we niet zien dat volwassenen verantwoordelijkheid nemen, leren we niet de veerkracht die nodig is om door het leven te gaan.

Geen ruimte voor fouten:

fouten zijn essentieel voor groei en om logica te ontwikkelen. In disfunctionele gezinnen is perfectie vereist. Dit geeft ons problemen met uitstelgedrag en chronische angst voor kritiek.

Als ik eraan terugdenk, wilde ik zelfs deel uitmaken van de conflicten thuis. Ik was niet gescheiden van het plezier of het conflict. Als toeschouwer aan de buitenkant, als een vredestichter, was ik nooit een deel van de eenheid. Ik was veel liever degene geweest in het kruisvuur en opgemerkt te worden dan de koude schouder te krijgen – omdat ik me daardoor zowel beschamend als onbelangrijk voelde en alsof ik er niet bij hoorde.

Dit is de reden waarom zoveel mensen niet erkennen dat ze lijden aan niet-genezen trauma en daarom doen ze de genezing niet of gaan ze ermee om met verdovend en verslavend gedrag. Het is zo belangrijk voor de samenleving om trauma beter te begrijpen.

Heb je het nog steeds moeilijk om op sommige dagen vreugde te vinden?

Was jouw kindertijd verstoken van hobby’s? Heb je bodyshaming ondergaan door jouw familie?

Het is wat niet werd gezien, wat niet werd gehoord, wat niet werd gevierd of wat niet werd gewaardeerd. We internaliseren deze ontbrekende leegtes als schaamte … “Er is iets mis met me” en vullen zo de afwezigheden op destructieve manieren. Toch zie ik die afwezigheden als geniale “game changer”, die een nieuwe wereld maken op basis van een systeem dat de plank mis slaat.