Een echt verhaal over opgroeien in een narcistisch gezin. +video

Tijdens mijn jeugd werd ik het slachtoffer van narcistisch misbruik. Als baby werd ik al door elkaar geschud… Niemand deed iets met mij.

Mijn vader vertelde het verhaal trots zoals iemand anders trots zou vertellen dat hij vader was…Zo van…ja en dan stopte ze wel met wenen… Hahaha…

Alsof dat gedrag normaal is. Mijn vader is een enorm gestoorde man die mijn leven tot een hel maakte. Hijzelf dacht dat hij geweldig was en de anderen waren een stuk vuil voor hem. Hij negeerde ons of schold ons uit. We konden niets goed doen.

Mijn moeder was ook totaal geen moeder.

Ze deed wat van haar verwacht werd voor de buitenwereld. Ze gaf ons eten en drinken en kleren. Dat was het.

Als er niemand in de buurt was deed ze niets met ons. Ze had totaal geen interesse. Bij mijn grootouders deed ze zich als moeder voor, bang dat ze anders de geldkraan toe zouden draaien.

Mijn zus kreeg een soort van liefde, ik niets. Mij wat uitlachen met mijn zus erbij, dat was de aandacht die ik kreeg. Ik heb dus steeds goed gevoeld dat ik ongewenst was.

Mijn grootouders hebben grotendeels de ouderlijke zorg op zich genomen. Dat heeft nog een beetje goedgemaakt, maar het was maar een pleister op een diepe wonde.

Op mijn 18 jaar ben ik thuis vertrokken. Ik heb mijn leven zelf in handen genomen en er het beste van gemaakt. Maar echt oprecht gelukkig kan ik nooit zijn. Ik heb altijd enorm veel stress en voel me heel slecht.

Steeds heb ik het gevoel dat ik niets kan, dat ik niets waard ben.

Heel mijn leven ben ik vaak ziek geweest.

Ik was vaak enorm moe en voelde me bijna dagelijks heel benauwd, ziek… Ik wist niet wat er was. Mijn ouders hebben het nooit serieus genomen. Op mijn 20 jaar ben ik naar de specialist gegaan. Toen bleek dat ik zware astma had. Waar ik tot op vandaag, 17 jaar later, nog steeds vaak van afzie. Er zijn zeldzame momenten dat ik de wereld aankan…. Er zijn nog meer momenten dat ik niets kan. Nooit gaf ik het op. Ik blijf hard werken, al val ik erbij neer. Enkele jaren geleden ben ik nog gaan bijscholen als boekhoudster en ben ik fiscale wetenschappen gaan doen. Iedereen was trots op mij. Behalve mijn ouders dan. Mijn moeder snapte niet hoe ik dat kon, had ze tegen mijn grootvader gezegd, mijn vader zei niets.

Toen ik alleen woonde is mijn vader me ook nog vaak komen pesten. Hij stelde voor om te komen helpen en hielp daarbij ook graag dingen om zeep. Als we bv. vroegen om van de elektriciteit af te blijven… Vond hij het niet beter om het toch te doen. Gelukkig kwam dit uit bij de controle of we hadden vroeg of laat een brand gehad.

Hij heeft ook mijn zoon ooit in zijn razernij als een gek meegenomen in zijn auto.

Hij was toen een baby. Hij had volgens hem niet vriendelijk gekeken. ‘Grappig’ dat dat uit de mond komt van iemand die als kind duidelijk alleen maar azijn te drinken kreeg.

Jaren geleden waren de kindjes van mijn zus bij hem op logement. Mijn ouders en mijn zus hadden ruzie gemaakt over haar ex. Mijn vader kwam, toen ze wou vertrekken, voor haar auto staan… Ladderzat… Want dronken zijn is mijn ouders hun dagelijkse bezigheid al jaren. Mijn zus belde me bang op en heeft de politie erbij moeten halen. Daarna is ze naar mij gekomen. We waren er niet gerust in. Dan kregen we een bericht van mijn vader… na brultelefoontjes. Dat hij zelfmoord ging plegen. Doodsbang waren we voor haar kindjes. Zij lagen daar… Bij dronken grootouders die duidelijk niet spoorden.

We zijn als gekken naar daar gereden. Mijn vader probeerde me in zijn domheid en zattigheid tegen mijn zus op te zetten. Het was al nacht, maar we wilden niet meer weg bij de kinderen. Na een tijd begon het weer uit de hand te lopen. Hij draaide helemaal door. Zat heel de tijd in de schuif met de messen te rommelen. Begon op de deuren van de kamer van de kindjes te bonken als een razende gek. Ik ben buiten gelopen, heb de politie gebeld en ben doodsbang gaan aanbellen bij mensen. Ik was er zeker van dat hij ons allemaal zou vermoorden. Gelukkig was hij daar te zat voor en is hij tegen de piano gevallen toen hij achter me kwam.

Uiteindelijk kwam de politie waar hij zijn toneel tegen begon…

Ze lieten het gewoon zo. Wij bleven weer met een trauma achter. Ik was zo in shock dat ik amper iets kon zeggen. Klacht indienen durfde ik niet. Hij had ooit gezegd tegen iemand dat ik veel geluk had gehad toen hij eens bij me thuis had gestaan en de rolluiken dicht waren…

Mijn ouders moeiden zich waar ze maar wilden. Mijn zus haar ex werd trouwens ook zwaar bedreigd door mijn vader toen hij de kindjes in de auto wou zetten. De reden… geld… Mijn vader was doodsbang dat de ex iets zou krijgen.

Tussen al deze problemen door gebeurde er nog een gezinsdrama in de familie langs zijn kant. Mijn nicht heeft het overleefd met zeer zware brandwonden over heel haar lichaam. Mijn nicht en neef en ik waren heel close en dat heeft er dus ook enorm ingehakt.

Ik ben nooit meer de oude geworden. Nooit heb ik hulp gekregen en nu is het moment dat ik hulp wil zoeken. Ik heb nog steeds contact met mijn ouders, maar alleen maar voor mijn kinderen. Ik zou ze liever nooit meer zien!

Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw aantal sterren vast te leggen!