Zorgen voor anderen is een groot goed.
Naastenliefde maakt een samenleving menswaardig. Maar zorg kan ontsporen als het dwangmatig wordt (compulsief helpen’: Paula Lampe). Dat gebeurt als de zorg moet dienen om een eigen emotioneel tekort op te vullen door dwangmatig helpen.
via Zorgen voor anderen als compensatie
Controleren en dwangmatig helpen.
Er is een arrogantie in dwangmatig helpen die absoluut verwoestend is, want wat dwangmatig helpen doet, is zeggen: “Ik weet wat goed voor je is.” Als je die zin ooit hoort, van iemand in het bijzonder de regering die zegt: ‘Ik weet wat goed voor je is. Loop! Ren voor je leven, want die persoon gaat je enorme schade aanrichten.”
Ik kan mijn eigenwaarde niet via iemand anders krijgen, noch door wat ik voor hen doe of wat ik hen laat doen voor mij.
Mijn eigenwaarde moet gebaseerd zijn op mijn eigen acties, mijn eigen gedachten, mijn eigen gevoelens, mijn eigen reacties op andere mensen. Daar komt mijn gevoel van eigenwaarde vandaan en dat is waar we onze patiënten hier mee proberen te helpen.
Wat is de grens tussen helpen en dwangmatig helpen?
Het is de arrogantie. Als ik op mijn hoge paard ga staan en zeg: “Ik weet wat goed voor je is.” Dat is compulsief helpen. Als ik iets doe dat gewoon leuk was, weet je, pak ik misschien iets op dat iemand heeft laten vallen. Ik zou een half uur met iemand kunnen doorbrengen. Ik zou mijn best kunnen doen om aardig te zijn tegen die persoon. Dat is normaal helpen.
Nu is het zelfs mogelijk voor dwangmatige helpers om tegelijkertijd normale helpers te zijn.
Een ander zijn groei stoppen
Wat we niet proberen is om de dwangmatige helper gemeen te krijgen. We proberen de dwangmatige helper te helpen zich te ontdoen van de twee kenmerken van dwangmatig helpen, namelijk ‘zorg verlenen’, dat veel verder gaat dan zorg verlenen. Het is zorgzaam. Het is iemands fulltime verzorger zijn, want die persoon… ‘O, je zou het onmogelijk zelf kunnen doen. Ik moet het voor je doen.” Het stopt die persoon steendood in termen van groei. We moeten leren van onze eigen ervaring.
Het andere kenmerk is zelfverloochening.
“Oké schat, ik weet dat het me nog een arm en een been heeft gekost, maar aan de andere kant heb ik een arm en een been en ik kan springen.” Het maakt ons niet uit hoeveel het ons heeft gekost, hoeveel schade het ons heeft gekost. “Het is voor een goed doel.” Nou, die zelfingenomenheid is verschrikkelijk. Het is zo arrogant. Mensen leren veel beter van zichzelf, waar wij niet alles voor ze doen.
Dus voor zover het compulsief helpen betreft, is het erg controlerend. Het is proberen iemand anders te repareren en ook zichzelf proberen te repareren met het gevoel nodig te zijn. Nou, dat is niet erg slim.
Uiteraard is niet alle hulp schadelijke dwangmatig helpen.
Ik maak onderscheid tussen ‘zorgen en verzorgen. Compulsief helpen vindt plaats wanneer de ‘verzorger’ (in plaats van een verzorger) voortdurend de verantwoordelijkheden op zich neemt van iemand anders (vaak een persoon van wie ze houden), en in wezen het leven van die persoon voor hen beheert.
Dwangmatige helpers helpen vaak andere mensen met een verslaving (zoals een alcoholist of een gokverslaafde). Dwangmatige helpers ook dwangmatig mensen helpen die zelf geen problemen hebben.
Compulsief helpen is wanneer het individu het onmogelijk vindt om elke keer dat hem iets wordt gevraagd nee te zeggen.
Een dwangmatige helper zal altijd helpen, ongeacht wat de situatie is of het hen uitkomt of niet. Dit kan ertoe leiden dat de dwangmatige helper wrok tegen de andere persoon of personen opbouwt en zich als een deurmat voelt. Wanneer dit gebeurt, begint de dwangmatige helper het vervelend te vinden dat hem wordt gevraagd”
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren