Wat we misschien niet zien (of omdat we oogkleppen dragen), is dat onze kindertijd onze volwassen levens kleurt. Onze kindertijd markeert en brengt schaduw op meer manieren dan we ons bewust zijn.We trekken als kind gemakkelijk conclusies en vergelijken gemakkelijk. Daardoor komen we tot een veralgemening dat we niet goed genoeg zijn.

Gelukkige ervaringen in de kindertijd leren ons dat de wereld veilig is. Het leert dat mensen in wezen goed zijn en dat relaties gebaseerd zijn op echte verbinding.

Gehechtheidstrauma, giftige ervaringen of misbruik/verwaarlozing in de kindertijd planten het zaad dat we niet “goed genoeg” zijn.

Dit zijn de ervaringen die ons leven beginnen te overschaduwen, die onbewust onze overtuigingen en onze gevoelens vormen… en ons gedrag.

Als we met nalatigheid zijn opgevoed, hebben we misschien een verzorger gehad die zich geen zorgen maakte over onze behoeften. Ze hebben misschien hun ouderschapstaken overgedragen aan onze oudere broer of zus. Of ze hebben de opdracht gegeven aan een ander familielid om voor ons te zorgen.

Ouders die niet emotioneel betrokken zijn bij hun kinderen, kunnen overkomen als onverschillig voor onze pijn. Ze kunnen ook proberen om ons ‘van de zonnige kant te laten kijken’ of gewoon de problemen ontkennen.

Als we ons volwassen leven ingaan kunnen deze berichten “van niet goed genoeg zijn” blijven hangen.

Ook al hebben onze ouders dat misschien met een goede intentie, onbewust gedaan of omdat ze van niet beter weten, en ook zo werden opgevoed, hun manier van doen leidt tot veralgemeningen over wie we zijn.

We kunnen onze eigen behoeften opzij schuiven waar we denken dat we op de een of andere manier ‘fout’ zijn om gevoelens te hebben. Daarbij kunnen we merken dat we op zoek zijn naar bevestiging van de ene giftige relatie naar de andere. Het lijkt alsof we altijd proberen de aandacht te trekken van iemand die er niets om geeft, of die luchtig de ene relatie verwerpt voor een andere.

Aan de andere kant kan het opgroeien in misbruik of een wrede omgeving ons boos maken. Daardoor kunnen we ons afsluiten omdat we ons niet gehoord voelen. We kunnen reactief, waakzaam of vermijdend worden in de buurt van onze partners als we geen stem mochten hebben of onze gevoelens niet bevestigd kregen in de kindertijd.

Ik ben opgegroeid in een zeer deprimerende omgeving en had weinig anderen in de buurt. Opgroeien in een narcistische omgeving waar de emoties en behoeften van een kind worden afgewezen, beïnvloedt meestal onze keuzes in onze volwassen relaties.

We kunnen narcistische relaties aantrekken omdat ze ‘vertrouwd’ aanvoelen, of we kunnen partners vinden die resoneren met ons niet-genezen gehechtheidstrauma.
Genezing begint wanneer we beginnen de rol die we kregen te scheiden van de richting die we kiezen.

Trauma in de kindertijd maakt ons gevoelig voor de narcist? Deel 5

Welke relatiepatronen heb je uit je kindertijd?

In volwassen relaties herhalen wat in de kindertijd is geleerd.

De kindertijd dat je gevoelig maakt voor narcisme? Deel 2 video

Trauma en traumazorg in Europa

Wat heeft trauma in kindertijd met narcisme te maken? video

Door trauma verwarren we gezonde met giftige relaties.