Op 20 november 1989 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in New York het ‘Internationaal Verdrag over de Rechten van het Kind’ aan.
In België kreeg dit verdrag begin 1992 kracht van wet. Het geldt voor al wie nog geen 18 is.
Het staat vol mooie bepalingen over de rechten die kinderen hebben.
De realiteit van “het leven zoals het is” is echter anders.
De systemen die kinderen zouden moeten beschermen, doorzien niet altijd wat er aan de hand is.

Oudervervreemding is nog altijd zo’n situatie waarin systemen en diensten de bal misslaan of zelfs niet zien dat er een bal is…

Daardoor worden verkeerde conclusies getrokken. Verkeerde beslissingen gemaakt.
Kinderen worden zo o.a. gemanipuleerd om een brief te schrijven naar de rechter “ik wil niet meer naar mama/papa”. En de rechter volgt “de wil van het kind”, ook al is het de wil van de manipulatieve andere ouder…
Ouders waarschuwen “ik merk zus of zo aan mijn kind, het zegt dit en dat”. En dat wordt gezien als kwaadspreken over de andere ouder. Terwijl ze enkel hun kind willen beschermen.
Het kent verschillende vormen maar nooit fijne gevolgen.
Beschermende ouders worden niet geloofd en raken hun kind kwijt.
Het kind raakt een ouder kwijt die hij enkel leerde zien door de lens van de andere ouder.
Beiden slachtoffer door het ego, de drang naar macht en controle, de wrok en de verlatingsangst van de andere ouder.
Een verschrikkelijke -en haast onzichtbare vorm van kindermishandeling.

Er is nog veel werk aan de winkel.

Hoe opnieuw een narcist in je leven vermijden? Deel 1

Een gewond empathisch model probeert iedereen te lezen.

Trauma en traumazorg in Europa

Volg de narcistische leider: narcisten neigen naar autoritair rechts.

Het gevoel van recht hebben op een speciale behandeling

Evolutie weg van narcisme is maatschappelijk nodig. Deel 1