Vertaling van tekst van Rescue Mission Mykola Kuleba, oprichter van het Save Ukraine-fonds en voormalig vertegenwoordiger van de president van Oekraïne voor kinderrechten, vertelde NV hoe zijn organisatie jonge ontvoerde Oekraïense kinderen (door Rusland) terugstuurt.
Het Save Ukraine Fund is een netwerk voor het redden van kinderen en hun gezinnen, dat tijdens de oorlog meer dan 100.000 mensen uit het oorlogsgebied naar een veilige plek heeft gebracht. De publieke organisatie werd in de zomer van 2014 opgericht door Mykola Kuleba, die in december van hetzelfde jaar de vertegenwoordiger werd van de president van Oekraïne voor kinderrechten en deze functie tot 2021 bekleedde.
Momenteel beschikt de stichting over eigen evacuatieteams, meer dan 60 transporteenheden, waaronder gepantserde auto’s en gepantserde bussen, evenals ambulances. Save Ukraine opende vijf centra van Hope and Recovery, waar geredde mensen drie maanden kunnen verblijven, in totaal bieden ze onderdak aan 500 mensen.
Een van de belangrijkste doelstellingen van het fonds is de terugkeer van Oekraïense kinderen uit het grondgebied van Rusland.
Volgens het bureau van de Oekraïense mensenrechtenombudsman woonden er ongeveer 700.000 kinderen in de voor de oorlog door de vijand bezette gebieden en zijn er nu minstens 19.500 gedeporteerd naar de Russische Federatie. Het ging over de terugkeer van jonge Oekraïense kinderenwaarover Kuleba aan NV vertelde.
Vorig jaar, toen de strijdkrachten van Oekraïne de Oekraïense gebieden aan het bevrijden waren, begonnen lokale bewoners contact op te nemen met ons team met het verzoek: “Breng mijn Oekraïense kind terug, ze zijn door de Russen meegenomen. ” We besloten de situatie te begrijpen en raakten betrokken bij dit werk.
Onder het mom van evacuatie
Gisteren nog zijn twee tieners teruggekeerd uit de bezette Krim, waar ze al bijna een jaar waren. Dit zijn jongens uit de regio Kherson, ze studeerden op de universiteit toen de invasie begon en de regio werd veroverd. De ouders woonden ergens in de dorpen, ook bewoond, maar de band met hen was volledig verbroken. Op een dag zeiden de samenwerkende leraren: “Kom samen, ga naar Artek.” Natuurlijk werden ze niet naar een Artek gebracht, in plaats daarvan werden ze naar Yevpatoria gestuurd – eerst naar het Druzhba-kamp en vervolgens naar Luchysty [het was naar deze kampen dat de Russen massaal kinderen vervoerden die in de bezette gebieden waren ontvoerd onder het mom van “evacuatie”. Na enige tijd werden ze overgebracht naar Kerch, geplaatst in een plaatselijk college. Gelukkig mishandelde niemand hen daar, maar ze probeerden niet eens hun ouders te vinden. Ze kregen het Russische staatsburgerschap aangeboden, maar de jongens weigerden.
Andere Oekraïense kinderen die daarheen werden vervoerd, stemden toe en kregen Russische paspoorten. Zoals de Russen het uitdrukten, beloven ze, samen met burgerschap, een certificaat voor een appartement, een soort weg naar een ‘mooie toekomst’.
Het is duidelijk dat ze niet zeggen dat het een verlaten huis ergens buiten de Oeral zal zijn waar ze de Oekraïense kinderen naar ontvoeren.
Buitenlandse journalisten vragen me vaak waarom we het weghalen van onze kinderen ontvoering noemen. Ze zeggen: “Naar jouw mening is dit genocide, maar Poetin zegt dat hij ze heeft gered, ze uit het oorlogsgebied naar een veilige plek heeft gebracht. Hij voedt ze, geeft ze les, geeft ze certificaten voor huisvesting. Wat is dit voor ontvoering? Dat begrijpen wij niet.” En het is waar, er is tegenwoordig een groot communicatieprobleem in Oekraïne.
Ten eerste heeft de overheid geen programma’s die met deze kinderen te maken hebben.
Ten tweede, hoe dit probleem in het algemeen te communiceren, hoe uit te leggen dat het verwijderen van kinderen een oorlogsmisdaad is.
Ik geef persoonlijk het volgende voorbeeld:
ik heb een vrouw, ik heb kinderen, maar een buurman komt mijn huis binnen met een pistool, verkracht mijn vrouw, vermoordt haar, vermoordt mij, steekt het huis in brand, maar besluit de kinderen levend achter te laten en mee te nemen. De politie arriveert en beschuldigt hem van een misdrijf. En hij zegt: “Welke misdaad? Ik heb de kinderen gered. Zelfs de bewakingscamera laat zien dat ik ze uit het brandende huis draag. Hij bracht de kinderen naar zijn vrouw, wij zullen ze opvoeden.”
De Russen haalden bijna 20.000 Oekraïense kinderen uit de gebieden die ze bezetten. Meer dan 2.000 Oekraïense kinderen werden gedeporteerd naar het grondgebied van Wit-Rusland –
De Wit-Russische oppositie vertelt waarom Poetin geld investeert in Oekraïense kinderen?
Dit is een investering. Ten eerste ontvangt Rusland arbeiders, dit is belangrijk voor Russen, omdat er een demografische crisis is. Ten tweede wordt Rusland in de toekomst militair. Kinderen worden speciaal naar militaire scholen gestuurd. Maar onze westerse partners zien dit niet.
In de Russische Federatie is er een doelbewust beleid van assimilatie van Oekraïense kinderen – het is een duidelijk programma dat alle tekenen van genocide draagt.
Dat wil zeggen, de etnische groep van Oekraïense kinderen wordt veranderd in de etnische groep van Russische kinderen en ze worden ingeprent met haat tegen Oekraïne.
Waarom is het zo moeilijk om dit te communiceren? Omdat er geen tekenen van geweld zijn. Ja, er zijn gevallen van verkrachting en mishandeling, maar het gebeurt niet massaal. Kortom, het ziet er humaan uit: het kind is ergens in Mordovië verhuisd, ze krijgt eten, ze gaat naar school.
Het hele systeem is zo ontworpen dat Oekraïners snel assimileren, “Russen” worden. De Russen hoeven niet eens veel druk op deze jongen uit te oefenen. Het hele systeem is zo ontworpen dat Oekraïners snel assimileren, “Russen” worden. Na twee of drie jaar, wanneer het kind opgroeit, beschouwt hij Oekraïners oprecht als vijanden.
Wanneer een kind wordt omringd door volwassenen die voor hem zorgen, alsof ze niets verkeerds doen, ontwikkelt hij een totaal vertrouwen in hen. Ik geef een concreet voorbeeld. Er is een elfjarige jongen, in de Russische Federatie werd hij aan een pleeggezin gegeven, later slaagden we erin hem terug te nemen. Ik vraag hem naar de ontvoering en hij is verrast: “Waarom zeg je dat de Russen me hebben ontvoerd? Ze hebben niet gestolen. Rusland heeft ons gered, want daar is een oorlog, de Oekraïners hebben ons gebombardeerd.” Dan stel ik aanvullende vragen – waar woonde hij vóór de invasie, en wie kwam met wapens naar dit gebied, en hoe kan Oekraïne zijn land bevrijden. En hij begint het beetje bij beetje te begrijpen, maar het is erg moeilijk.
Pleeggezin
Er is nog een punt. In het Russische pleeggezin werd hij goed behandeld – ze brachten hem naar de dierentuin, kochten iets voor hem. En hij komt over het algemeen uit een arm gezin uit een Kherson-dorp. Nu is hij wees, hij heeft alleen een oudere zus. En dus vraagt hij: waarom is hij hierheen gebracht, misschien is het goed als hij daar blijft. Dit is gewoon een kind dat een beter leven wil, dat niet opnieuw onder vuur wil komen te liggen. We proberen deze jongen te laten geloven in Oekraïne, zodat hij er geen spijt van krijgt dat hij is teruggestuurd. Maar hoe kun je een kind stabiliteit bieden, een soort welzijn in oorlogsomstandigheden?
Als de regering deze vraag vandaag niet beantwoordt, verliezen we veel: we verliezen tijd, we verliezen kinderen, en in het algemeen zullen we een groot aantal mensen verliezen – niet alleen in Rusland, maar ook degenen die momenteel in het buitenland zijn.
Tegenwoordig is de belangrijkste boodschap van Oekraïne als staat om te investeren in gebouwen, in de restauratie van scholen, huizen en wegen. Oké, hoe zit het met mensen? Het gaat niet alleen om het goedkeuren van sommige programma’s, het gaat om concrete acties. Hoe zal de terugkeer van Oekraïners plaatsvinden op praktisch niveau, op het niveau van territoriale gemeenschappen, hoe zou het moeten werken?
We weten niet hoeveel kinderen er door de Russen zijn ontvoerd.
Onlangs zei Maria Lvova-Belova [gemachtigd door de president van de Russische Federatie voor kinderrechten] dat [sinds februari 2022] 730 duizend kinderen uit Oekraïne naar de Russische Federatie zijn gekomen. Maar hoeveel van hen zijn ter adoptie afgestaan, hoeveel leven er in weeshuizen, hoeveel kinderen zijn onder voogdij geplaatst, hoeveel hebben een paspoort gekregen – we kunnen deze informatie niet krijgen.
Familieleden ondergaan echte martelingen als ze hun Oekraïense kinderen gaan ophalen
Zowel Lviv-Belova als Poetin zeggen publiekelijk: als de kinderen die uit de Russische Federatie zijn gehaald, ouders in Oekraïne hebben, laat ze ze dan komen halen. Het lijkt erop dat ze het niet erg vinden om ze weg te geven.
Maar onze reddingsmissies laten zien dat familieleden echte martelingen ondergaan als ze achter hun kinderen aan gaan. Ze kunnen dagenlang aan de grens worden ondervraagd, kunnen worden gearresteerd, kunnen worden gedeporteerd. Sommigen worden gedwongen door een leugendetector te gaan, ze hebben zelfs DNA-testen nodig.
Ze zeggen: “Wil je bij je kinderen zijn? Krijg het Russische staatsburgerschap en woon hier bij hen.” Daarom is het een absolute leugen dat Rusland bereid is kinderen op te geven. Onze reddingsmissies hebben 128 Oekraïense kinderen uit Rusland gehaald.
Op praktisch vlak hebben wij als publieke organisatie echt meer mogelijkheden om ergens in de Russische Federatie heen te gaan, een kind te zoeken en mee naar huis te nemen. Maar de overheid zou deze reizen van ouders of voogden kunnen financieren, hiervoor is het nodig om speciale programma’s aan te nemen, fondsen aan te trekken, maar dit is niet beschikbaar.
Oekraïense kinderen gegijzelden van de Russen
Natuurlijk kunnen we communiceren met vrijwilligers in de Russische Federatie en Wit-Rusland, we vinden manieren die de overheid niet zou kunnen organiseren. We hebben het over honderdduizenden kinderen die in vijandelijk gebied terecht zijn gekomen. Ja, ze zijn niet allemaal ontvoerd, sommigen blijven thuis wonen in de bezette gebieden, maar ze zijn ook gegijzelden van de Russen. Elke dag heeft de vijand de kans om te werken om zijn bewustzijn te veranderen. Onder dergelijke omstandigheden kunnen wij als publieke organisatie niet effectief zijn. We zijn slechts een praktisch hulpmiddel voor het retourneren van punten, een soort snelle hulp. En hier hebben we staats- of intergouvernementele mechanismen nodig.
Burbok riep de VN op om de krachten te bundelen voor de terugkeer naar huis van Oekraïense kinderen
De enige serieuze invloed op de vijand voor de terugkeer van de kinderen zou een krachtige stem van de internationale gemeenschap kunnen zijn – de VN, het Rode Kruis. Ze zouden kunnen helpen met het verkrijgen van informatie over de gedeporteerde Oekraïense minderjarigen, een tussenpersoon kunnen worden tussen ons en de vijand.
Ze reageren er echter heel zwak op, we zien geen effectieve bewegingen. Tijdens de grootschalige oorlog hebben we acht reddingsmissies georganiseerd. Rescue Mission is meer dan alleen een naam. Rescue Mission is op zoek naar kinderen, proberen contact met hen op te nemen en documenten voor te bereiden voor hun terugkeer.
Ze organiseren een groep – het kunnen maximaal dertig ouders of voogden zijn die naar de Russische Federatie gaan om ze op te halen. Rescue Mission is op zoek naar geld om onderweg te zorgen voor vervoer, eten en accommodatie.
Save Ukraïne geeft zeker trainingen om ouders voor te bereiden.
Ze leggen ze uit om alles van hun telefoons te verwijderen, alle foto’s, contacten, links die Russische grenswachten kunnen interesseren. Er wordt een “legende” gecreëerd voor mensen, omdat het onmogelijk is om toe te geven dat ze hun kinderen gaan ophalen, er worden verhalen verzonnen dat ze vrienden of familieleden gaan bezoeken.
Eén missie wordt ongeveer twee maanden voorbereid en ons team van 47 personen werkt eraan De Russen provoceren hun familieleden, intimideren hen met gevangenisstraffen, leugendetectoren Vroeger reisden vrouwen samen, nu gaan ze apart en weten ze misschien niet eens van elkaar.
Dit komt omdat tijdens een van de vorige missies voor de terugkeer van Oekraïense kinderen een van de leden van de groep FSB-ondervragingen over anderen vertelde. De Russen provoceren ze, intimideren ze met gevangenisstraffen, leugendetectoren.
Een keer vroegen we een van de vrouwen, die achter haar zoon aan zat, om nog een weestiener op te halen. Volgens de documenten stonden ze geregistreerd als één gezin, de kinderen waren gewaarschuwd, maar bij een van de grenzen gaf de jongen tijdens het verhoor toe dat ze geen broers waren. Hij was gewoon bang, en dat is begrijpelijk. Ze wisten nog steeds te vertrekken, maar bij een ander controlepunt.
We betrekken vrijwilligers in Wit-Rusland en de Russische Federatie bij onze missies. Dit zijn zorgzame mensen die ouders helpen hun kinderen terug te krijgen. Als iemand gewoon naar ons toe komt met een aanbod om zich bij het werk aan te sluiten, nemen we zulke mensen niet aan – het kunnen FSB-agenten zijn. Wij kiezen met wie we werken. Wanneer de voogdijautoriteiten in de Russische Federatie een kind niet aan familieleden willen geven, schakelen we Russische advocaten in die een rechtszaak aanspannen bij de rechtbank en ter plekke documenten opstellen.
“Dit is nog maar het begin van terugkeer van Oekraïnse kinderen.”
Oekraïne heeft de eerste beschuldigingen geuit over de deportatie door Rusland van Oekraïense weeskinderen – Reuters Rusland oefent druk uit op de kinderen om zelf te weigeren naar Oekraïne te gaan. We hadden zo’n situatie: een zus komt haar broer ophalen en haar wordt verteld dat hij dat niet wil. Het meisje staat erop de jongen te ontmoeten, hij komt en zegt echt dat hij niet wil gaan, omdat daar oorlog is en hij zal worden gedood. Of nu de grootmoeder een maand in de Russische Federatie verblijft, omdat het kantoor van Lvova-Belova van mening is dat de documenten voor het kind niet voldoende zijn, moet de vrouw een DNA-test ondergaan.
Nu bereiden we de negende missie voor, enkele tientallen zaken zijn in de maak. Maar het is nog te vroeg om te zeggen hoeveel kinderen zullen worden teruggestuurd. Er zijn zeer moeilijke situaties.
Wat gaat er door je heen terwijl je deze post leest?
Jouw gedachten, gevoelens en ervaringen zijn ontzettend waardevol voor ons, want iedere perspectief is uniek en verbonden met het geheel. Je ervaringen kunnen betekenis hebben voor iemand anders. In deze bijzondere tijd wil ik benadrukken hoezeer ik om jou geef. Hoe zorg jij voor jezelf en je dierbaren terwijl je die speelse levenslust behoudt?
Ik daag je uit om zorgvuldig te zijn, maar ook om met moed nieuwe kansen te omarmen. Wie weet welke geweldige avonturen er op je pad kunnen komen! Ik kan niet wachten om je reacties te lezen! Laten we samen een inspirerende dialoog beginnen in de commentaarsectie hieronder!
Als deze blog je aanspreekt, deel hem dan alsjeblieft.
Door te delen kunnen we nog meer mensen inspireren en ondersteunen op hun reis. Vergeet niet om ons te volgen op sociale media. Laat je stem horen door een reactie achter te laten en de tekst een duimpje omhoog te geven. Ontzettend bedankt voor je steun!
Toxische individuen en organisaties kunnen soms veel schade aanrichten, maar laten we ons richten op de positieve veranderingen die we zelf kunnen bewerkstelligen.
We bieden jullie gratis mogelijkheden aan om te groeien, met zelfzorgtips, helende oefeningen en manieren om trauma’s te verwerken. Samen kunnen we echt een verschil maken!
Door op de afbeelding hierboven te klikken kun je contact met me nemen via Whatsapp, messenger, mail en sociale media!
Ik moedig jullie aan om door te zetten!
Annemie Persyn-Declercq
Oekraïnse referenties en bronnen en schrijvers op sociale media in het Engels
Mariam Naiem: Instagram en Twitter
Tetyana Denford: Instagram en Twitter
Marichka Buchelnikova: Instagram en Twitter
Maria Kuchapska: Instagram
Julia Kyrylova-Fedorchenko: Instagram
Oleksandr Shyn: Twitter
Valeria Voshchevska: Instagram en Twitter
Julia Tymoshenko: Instagram en Twitter
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren