Finding Hope in Despair: Clinical Studies in Infant Mental Health Paperback – August 30, 2008 (via bol.com)
Samenvatting.
Wat had er anders kunnen zijn gedaan om de uitkomst te veranderen? In dit provocerende nieuwe boek biedt Marian Birch, DMH, een hoognodige en openhartige discussie over enkele van de factoren die leiden tot mislukken van klinische en therapie. Het boek onderzoekt zes niet-succesvolle interventies die vervolgens door een andere clinicus worden geanalyseerd op inzicht in mogelijk de uitkomst.
Dit is een krachtig en belangrijk boek voor alle beoefenaars, niet alleen voor degenen onder ons die met jonge kinderen werken.
We worden allemaal geconfronteerd met verschillende punten in onze carrière met patiënten wier behoeften zo zijn dat we ze niet kunnen invullen, die ons op hun beurt vullen met het soort wanhoop waarover wordt geschreven in elk hoofdstuk van dit overtuigende deel.
De literatuur staat vol verhalen over behandelingen die goed zijn gegaan.
Het is veel moeilijker om samen te praten over die behandelingen die niet zo goed gaan, die waar we met spijt of verdriet over terugdenken. We hebben vaak het gevoel “als we maar betere beoefenaars waren”. “Of” als er alleen maar meer bronnen waren geweest. “Dan zou het op een of andere manier beter zijn gegaan.
Op deze manier creëren we in onze verbeelding een perfecte wereld waardoor we onszelf redden van wanhoop maar onszelf ook in het proces vervolgen. Wat nog belangrijker is, we werken tegen wat misschien wel het meer diepgaande dilemma is: om onze patiënten te helpen competenter en met meer evenwicht te leren omgaan met welke uitdagingen ze ook worden geconfronteerd.
Ook om zelfs van de kleine stapjes te zetten wat plezier en voldoening te verkrijgen mijlpalen die zij (en wij) kunnen bereiken.
Tegen de grenzen van de middelen.
Om met de meest behoeftigen te kunnen werken, moeten we het hoofd kunnen bieden aan het feit dat we in dit werk altijd tegen de grenzen van zowel innerlijke als externe middelen zijn. Dat weten en smeden ondanks dat feit is iets wat we allemaal kunnen delen.
Als we die beperkende grens niet erkennen, en de vreselijke prijs die wij en onze patiënten soms betalen als we ermee geconfronteerd worden, blijven we elk eenzaam in onze wanhoop en voelen we ons persoonlijk betrokken bij wat we als een interne mislukking ervaren in plaats van als een onvermijdelijke rand van therapeutische actie.
In verfrissend contrast komen de auteurs in dit boek samen om te erkennen dat het werken met baby’s en hun gezinnen enorm lonend kan zijn; het kan ook intens pijnlijk en teleurstellend zijn.
Elke auteur biedt een casus uit zijn of haar ervaring om “de grenzen van de hulpmiddelen van de psychotherapie voor baby’s te verkennen en na te denken over wat kan worden geleerd van de soms ondraaglijke nood van mislukkingen.
Dit is geen oefening in wanhoop, maar een poging om ons veld uit te breiden naar een nieuwe volwassenheid, waarin mislukkingen en beperkte resultaten kunnen worden erkend en verdragen zonder wanhoop “(p.8).
Elke zaak wordt dan gevolgd door een commentaar van een van de andere auteurs. Op deze manier biedt de vorm van het boek een gesprek tussen de therapeut, die in staat is om terug te kijken op wat goed ging en wat slecht ging, en een externe waarnemer, die in staat is om een ander perspectief te dragen.
Hoewel praten over onze mislukkingen moed vereist, stelt het ons in staat om van die ervaringen te leren.
Ook om het respect te ontmoeten van andere doorgewinterde clinici die zich in een vergelijkbaar dilemma kunnen voorstellen en onvermijdelijk ook worstelen dien we over onze mislukkingen te praten.
Dit volume telt de neiging om te geloven dat “als we het gewoon genoeg wisten” of “het goed genoeg deden”, alles uiteindelijk goed zou zijn. Voor degenen onder ons die werken met ernstigst gestoorde patiënten, of personen in de typen zware benauwdheden die in dit volume worden beschreven, is dit eenvoudigweg niet het geval.
Hoewel we altijd proberen pijn en wanhoop te verlichten, stuiten we ook op de zeer reële schade en beperkingen van middelen die ons vermogen om hulp of opluchting te bieden, beperken.
Het niet kunnen erkennen van de onvermijdelijkheid van onze eigen limieten biedt een onmogelijk model voor onze patiënten, en bestendigt een manische fantasie in plaats van een realistischere limiet gevoeligheid aan te moedigen, en tevredenheid te vinden in wat men kan bereiken.
De gevallen in dit deel zijn allemaal hartverscheurend.
Toch kunnen we ook zien dat er goed werk is gedaan ondanks de beperkingen die ervoor zorgden dat de behandeling niet zo goed mogelijk werd afgesloten. In elk geval kunnen we zien hoe de investering van de therapeut in het bieden van zorg, erkenning en leerkansen ondersteuning bood aan ouders of levensonderhoud bood voor een kind, ongeacht de interne of externe limieten die er ook waren.
Het vermogen van redacteur Marian Birch om zich af te vragen over alternatieve methoden biedt een bruikbaar kader voor de therapeut die, terwijl hij de beschikbare vaardigheden en conceptualiseringen gebruikt, ook open moet staan voor wat hij of zij misschien mist.
Voor degenen die zijn gemarginaliseerd door sociale systemen, kan het bijzonder belangrijk zijn om competentiegebieden te bevestigen door de patiënt toe te staan om ons te leiden en te onderwijzen in plaats van onze theorie toe te passen op manieren die de patiënt verder van de mens kunnen ontmenselijken en vervreemden.
Het herkennen van echte limieten en echte sterke punten helpt tractie te bieden aan degenen die zich in onmogelijke omstandigheden overspoeld voelen, waarbij ze de mogelijkheid bieden van rouw verliezen in plaats van ze te weerstaan, zodat de weerstand zelf een houvast wordt.
Birch beëindigt het volume door twee centrale vragen te behandelen die in alle zes gevallen worden behandeld.
Ten eerste: “Wat zijn de grenzen van een ondersteunende, op sterke punten gebaseerde benadering?”
En ten tweede: “Wat is het met zuigelingen dat zo werkt dat maakt ons zo partijdig om ondersteunend te zijn en maakt het zo moeilijk om therapeutisch te verdragen, metaboliseren en intense tegendrachtgevoelens die worden opgeroepen wanneer we kinderen zien lijden en we niet kunnen stoppen? “(blz. 255-257).
Bij het beschouwen van deze vragen, wordt de lezer uitgenodigd om dieper na te denken over enkele van de zeer gecompliceerde gevoelens die bij ons allen zijn ontstaan als therapeuten die de grenzen van wat we wel en niet kunnen bereiken met individuen in ons werk tegenkomen.
Verder wordt ons gevraagd na te gaan hoe onze eigen moeilijkheden bij het tolereren van die limieten de pogingen van onze patiënten om met succes rouw te hebben over echte verliezen te hinderen en om ontwikkelingsresultaten te vieren.
De deelnemers aan dit deel hebben ons een zeer rijke en overtuigende uitnodiging aangeboden om samen na te denken over onze successen en mislukkingen en zo na te denken over hoe we elkaar beter kunnen ondersteunen in dit zeer moeilijke werk dat we doen.
Het vinden van hoop in wanhoop levert een krachtige en belangrijke bijdrage aan het veld en nodigt de soorten gesprekken uit die waarschijnlijk waardevol zijn voor beoefenaars op elk niveau.
Marilyn Charles
Stockbridge, MA
Hoe ging ik om met mijn chronische pijn?
Somatische hulpmiddelen om het zenuwstelsel te helpen reguleren.
8 sleutelfactoren gedeeld onder degenen die hersteld zijn van CVS:
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren