Als we klein zijn, kijken we op naar onze ouders. We denken dat ze alle antwoorden hebben of op de een of andere manier perfect zijn. Maar naarmate we groeien, beginnen we te zien dat onze ouders menselijk en gebrekkig zijn. We gaan inzien dat de meesten van hen hun best hebben gedaan om ons op te voeden (zoals zij werden opgevoed). Als onze ouders of verzorgers ons opvoeden vanuit hun eigen onopgeloste kernwonden, kunnen deze wonden intergeneratie trauma’s veroorzaken.
De boodschap die men leert – zelfs subliminaal – is gebaseerd op de wortel “oorzaak” van het trauma zelf.
Als onze ouders bijvoorbeeld schreeuwden, dingen naar ons gooiden of ons sloegen, heeft dat onmiddellijke gevolgen voor ons zelf uit onze kindertijd.
Dit is waar we beginnen te geloven dat we niet “goed genoeg” zijn. Snel vooruit naar ons volwassen leven. We hebben een geschiedenis van het aantrekken van giftige relaties die ons blijven behandelen alsof we niet “goed genoeg” zijn. We leggen niet het verband dat onze kindertijd ons in deze patronen heeft geconditioneerd.
Als onze ouders het zwijgen oplegden, afwijzend werden of het huis uit stormden om confrontatie of stress te vermijden, kan deze conditionering als volwassenen overslaan in vermijdend worden. Dan gaan we vechten tegen gezonde communicatie met onze belangrijke partners, of hebben geen voeling met onze eigen gevoelens wanneer we boos zijn. We sluiten ons misschien af, wenden ons tot zelfmedicatie of dissociëren ons wanneer stressoren onze innerlijke onrust veroorzaken.
Als onze verzorger ten onder ging, altijd in een bepaald stadium van een relatie was en niet alleen kon zijn, is de boodschap die een kind leert dat ze “er niet toe doen”, maar niet als ze een relatie hebben. Dat hun identiteit is gebaseerd op met wie we zijn.
Als volwassene loopt deze giftige conditionering over in niet weten wie we zijn. Maar het kan bovendien een onvermogen worden om alleen te zijn. Om alleen zijn te vermijden zijn we ontrouw of jagen we idealen na. Dat verhindert niet dat ons eenzaam, leeg en onvervuld voelen.
Deze patronen beginnen als een manier om af te stemmen, om kwetsbare emoties te vermijden en te verdoven.
Wanneer men ons intergenerationeel trauma aanreikt en we ons er niet van bewust zijn dat we de onopgeloste bagage van onze verzorger onterecht met ons meedragen, kunnen we ons wenden tot patronen van zelfsabotage om onze innerlijke criticus het zwijgen op te leggen.
Wanneer we de lagen afpellen, vinden we vaak onder verslavingen of dwanghandelingen een intergeneratie trauma dat van de ene generatie op de andere is overgedragen.
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw aantal sterren vast te leggen!
Lees meer
Trauma in de kindertijd maakt ons gevoelig voor de narcist? Deel 5
De kindertijd dat je gevoelig maakt voor narcisme? Deel 2 video
Trauma en traumazorg in Europa
Het vinden van het zelf en relaties +audio
Is de narcist bewust van zijn narcistische stoornis?
Generatie trauma in collectieve en familiale systemen
Jagen en rennen zijn geen copingmechanismen. Het zijn traumareacties
In volwassen relaties herhalen wat in de kindertijd is geleerd.
Onopgelost trauma leidt dat we op zoek gaan naar een ouder in een partner.
Niet vermijden van de narcist – veranderen na misbruik
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren