Narcisten doen alsof ze alles weten.
Mijn hele leven voelde ik me ongemakkelijk wanneer ik tegen mijn moeder moest praten. Ik had op zo’n moment geen gevoel van eigenwaarde. Daarbij had ik nooit echt het gevoel dat mijn moeder te vertrouwen was.
Bovendien had ik nooit het gevoel dat ik over mijn zwakheden kon praten met mijn moeder. Ik had een lange tijd gedacht dat ik een probleem had met vertrouwen op zich tot ik vrienden ontmoette waar ik een ander gevoel bij had.
Steeds geruis op de achtergrond.
Eigenlijk had ik dat ongemakkelijk gevoel ook bij mijn broer en zus, maar niet bij mijn vader. Bij haar vrienden had ze niet het gevoel dat ze iets hoger waren dan haarzelf. Ze deden ook niet alsof ze alles wisten.
Zelfs toen ik 40 jaar was dacht ik niet dat ik intellectueel begaafd was. Maar kortgeleden liet ik me testen en dat was behoorlijk boven het gemiddelde. Op school had ze geen schitterende resultaten behaald. Pas toen ik 15 jaar was had een lerares door dat ik volledig doof was aan haar linkerkant. Mijn resultaten verbeterden daarna.
Het slecht horen had ik onbewust gecompenseerd door liplezen.
Dat er steeds geruis is op de achtergrond en dat ik daarom geen grotere geroezemoes in een groep kan verdragen was ik me niet van bewust. Ik had er haast mee leren leven.
Maar thuis werd ik niet als een schitterende student beschouwd. Mijn moeder zei dat een meisje mocht alleen maar 2 jaar studeren en een jongen 3 jaar. Ik mocht mijn eigen keuze niet maken van mijn moeder voor welke studierichting ik wilde gaan.
Ik was niet gemotiveerd voor boekhouden, dus dit werd niets en dan ben ik gaan werken. Het geld dat ik verdiende, gebruikten ze om de studies van mijn broer en mijn zus te betalen. Ergens toen ik 5 jaar was heeft een dokter tegen haar moeder over haar gehoorstoornis iets gezegd, maar toen is omwille van de kosten daar niets mee gebeurd.
Op de dag van de begrafenis van mijn vader was een operatie gepland om mijn gehoorvermogen te verdubbelen dat is nu al meer dan 14 jaar geleden. Een proef met een nieuwe methode had goede resultaten gegeven.
En vanaf dan had ik meer zicht op de gevolgen dat dit met zich mee had gebracht voor mijn studies, carrière en zelfvertrouwen.
Ik houd er nu meer rekening mee dat ik op een bepaalde plaats moet zitten om alles goed te kunnen horen.
En ook dat er een soort onderbreking in de communicatie kan zijn, waar je enkele seconden moet wachten, of de boodschap herhalen voordat ze volledig doordringt bij mij. Om nog andere redenen dan alleen deze, heb ik mijn moeder nooit meer echt vertrouwd.
Toen ik had verteld aan mijn moeder wat mijn ex-man had uitgespookt en wat ik al die tijd aan huiselijk geweld had moeten ondergaan had mijn moeder daar niets van verteld aan mijn vader. En er is nog zo veel meer, waarom ik mijn moeder niet vertrouw.
Mijn moeder doet steeds alsof zij een hoogstaand iemand is. Beter dan mijn vader.
Zonder haar moeder hadden ze (haar vader en haar zelf) niet bereikt wat ze hebben bereikt zegt haar moeder. Dit zegt ze op een minachtende toon over mijn vader.
Inderdaad, zonder mijn vader had ik nergens gestaan, maar dankzij haar moeder had ik dat gevoel van zondebok, 2de rang kind, ongewenst kind, een gevoel van er niet bij te horen, een gevoel van achterop te zitten en een gevoel zonder eigenwaarde. In de ogen van mijn moeder was ik mijn gevoel van eigenwaarde kwijt, maar niet daarbuiten.
Dat bracht mij er trouwens toe om te helpen als monitor bij verwaarloosde kinderen zowel aan zee als in Brussel bij priester Daniël Alliët.
Narcist als slechte communicator.
Trouwens mijn broer liet duidelijk te verstaan dat ik een slechte communicator was. Volgens mijn zus ben ik een psychopate. Moest dit helpen om mijn gevoel van eigenwaarde op te krikken na wat ik allemaal had meegemaakt?
Johan zegt: Ik ken haar als een hardwerkende arbeidsconsulente, een bezielde christen voorganger. Ze is een vrouw die in de bres springt voor diegene zonder stem of zonder gehoor.
Ze dacht dat ze achterlijk en dom was, want dat is hoe ze bij haar thuis en haar familie, haar ex, haar ex-familie en enkele kinderen nog altijd wordt behandeld.
Niets wat ik ooit zei of deed was goed genoeg.
Het eerste compliment van mijn moeder moet ik nog krijgen. Ze zeiden niet dat ze dom of achterlijk was. Ik kreeg alleen niet de kansen. Noch kreeg ik de hulp voor slechthorende die nodig was. Maar mijn moeder zei ook niet dat ze slim of begaafd was. Ik werd ook niet specifiek getest op haar mogelijkheden.
Ze behandelden mij niet alsof ik een onafhankelijk persoon was. Als ik een verhaal vertelde, werd er nooit echt geluisterd. Ik was hoofdleidster van de Chiro en Gewest medewerkster dan waren er wel verhalen genoeg,
Johan getuigt
Ze deed veel goed ook in haar jeugd. Maar ze kreeg er nooit lof voor van haar moeder.
Ze kreeg alleen maar kritiek. Als er iets goeds was, was het van ‘pas maar op’. Het werd geminimaliseerd. Dus wist ze niet wat ze wilde in het leven, wat haar dromen waren en hoe ze haar voelde. Wat ze wel wist dat ze graag kinderen zag.
Wanneer ze verliefd was of een beginnende relatie had was het niet goed genoeg voor haar moeder. Tot op een bepaald moment dat het volgens haar moeder een gepaste persoon was. Hij kon namelijk volgens haar moeder wat haar vader niet kon ‘karweitjes’ uitvoeren.
Hij was ook bij de leiding van de Chiro, dus ze dacht dat ze dezelfde waarden deelden. Helaas hij pleegde er misbruik.
Het huwelijk dat daarna volgde, is door de katholieke kerk 10 jaar geleden ontbonden.
Tijdens dat huwelijk werd ze bedrogen, belogen, bestolen. Nadrukkelijk onderging ze alle soorten huiselijk geweld en ook verkrachting. Toen ze de ware toedracht ontdekte van haar ex-man was ze in shock.
Ze voelde haar hulpeloos en hopeloos. Niemand van haar familie kwam haar te hulp om haar een gevoel van eigenwaarde te geven. Door het zwijgen van haar moeder wist vader niet wat er was gebeurd.
Volgens haar moeder was haar man ziek. Daarom was het verkeerd volgens haar hem te verlaten. Maar uiteindelijk kon ze hem alleen buiten zetten. Hij kwam uit een behoede familie waar haar moeder naar opkeek.
Dit had ze 5 jaar lang volgehouden.
Daarna heeft ze zich nog machteloos gevoeld. Toch gaven inspiraties van uit haar jeugd, zoals in de periode van de hulp aan verwaarloosde kinderen en teksten van Geert Dedecker haar de kracht om uit het dal te klimmen.
Ze heeft nooit de bevestiging gekregen en aandacht van haar moeder, omdat ze zo vlug na haar broer op de wereld kwam. Eigenlijk was ze het gevolg van een onderschat hormonenpreparaten dat had moeten dienen om haar moeder zwanger te maken van haar broer.
Het eerst kind had lang op zich had laten wachten. Ze was dus niet gewenst door haar moeder.
Toch groeide ze op in meer onafhankelijkheid dan haar broer en zus en heeft ze 3 kinderen.
Ze kon haar 3 kinderen zo goed als zelf opvoeden. Dat gaf haar een gevoel van eigenwaarde, dat werd betwist door haar broer en zus omdat die geen kinderen hadden. Dus probeerden ze die kinderen in te palmen en werd haar opvoeding gedwarsboomd. Daarbij had ze alleen tegenkanting van haar familie.
Uiteraard zei haar moeder tegen haar kinderen dat ze goed voor hun vader moesten zorgen want dat haar moeder dat ook had gedaan voor haar vader. Maar wat een verschil in vaderschap: onvoorwaardelijke liefde en narcistisch vaderschap.
En haar moeder en een deel van de familie bleef de scheiding afkeuren.
Ze werd zelfs gesuggereerd dat ze moest oppassen dat haar kinderen door haar fout ook geen zelfmoord zouden plegen toen iemand in de familie van haar ex, zelfmoord had gepleegd.
Door haar werk, kreeg ze meer en meer bevestiging ondanks al die tegenkanting.
Ze begon te werken aan haarzelf. Volgde meer en meer cursussen, startte hogere studies orthopedagogie, las veel boeken en kon met anderen praten over haar kwetsbaarheid.
Ze wordt wel verweten dat ze niet veel op bezoek gaat bij haar moeder. Maar haar moeder komt bij haar ook niet op bezoek. Als er al eens een telefoon komt, is dat omdat haar moeder van knop gemist is.
Één van haar dochters gaat veel bij haar moeder op bezoek en dat sinds jaren. Niemand kan haar verwijten dat ze die band van haar eigen dochter met haar moeder afbreekt.
Het gebeurt al eens dat er hier een gerecht wordt klaargestoomd om dan aan haar moeder te bezorgen.
Kortgeleden hoorden we de kritiek van onze dochter dat we hier nooit niemand van de familie op bezoek vroegen. U kunt zich inbeelden dat je geen familie van moeders kant uitnodigt als haar eigen moeder geen familie uitnodigt aan vaders kant. Als broer en zus zelfs geen contact meer hebben met haar dan ben je de zondebok voor de gehele familie.
Een koppig ezels, prinsje en prinsesje.
Waarom zou iemand van rond de 50 jaar zoals haar broer en zus de band met haar blijven verbreken toch niet omdat ze gescheiden is van een pedofiel?
Toch niet omdat haar katholiek huwelijk werd vernietigd?
Toch niet omdat ze is hertrouwd?
Waarom maken broer en zus zich op alsof ze de moraliteit zelf zijn en van een hoger ethisch niveau?
Natuurlijk was haar leven stressvol en met vervelende situaties.
Niet alleen gedurende haar huwelijk met haar ex. Maar ook daarna door het niet betalen van alimentatie of tussenkomsten bij vakanties, inschrijvingen, boeken, tandarts enz. van haar ex.
Haar moeder hangt wel 5 keer per week aan de telefoon met haar broer en zus. De familie zal dus wel goed op de hoogte geweest zijn van gebeurtenissen zoals haar zoon die bij zijn vader gaat wonen als hij 18 werd, en ook haar tweede dochter.
Deze familieleden zullen ook op de hoogte zijn van operaties om te vermageren die haar dochter onderging op 19 jaar. Ze deden geen enkele moeite om het verblijf in de psychiatrie van haar dochter te melden.
Je zou denken dat bij zulke ontwikkelingen bij de kinderen van je zus er toch enig overleg komt om de opvoeding verder in de richting van de moeder te duwen, als de vader volledig fout zit.
Nee, pure afbraakpolitiek van de moederrol. Op een bepaald moment plaatste haar zus op sociale media dat zij wel de moeder zou zijn voortaan.
Ja, die vader zit volledig fout, dat heeft hij nu zelf aan haar of zijn dochter gemeld dat hij aan een persoonlijkheidsstoornis lijdt.
Wat gaat er door je heen terwijl je deze post leest?
Jouw gedachten, gevoelens en ervaringen zijn ontzettend waardevol voor ons, want iedere perspectief is uniek. In deze bijzondere tijd wil ik benadrukken hoezeer ik om jou geef. Hoe zorg jij voor jezelf en je dierbaren terwijl je die speelse levenslust behoudt?
Ik daag je uit om zorgvuldig te zijn, maar ook om met moed nieuwe kansen te omarmen. Wie weet welke geweldige avonturen er op je pad kunnen komen! Ik kan niet wachten om je reacties te lezen!
Steun onze missie door aankopen te doen via bol.com:
via de links naar bol. of overweeg een donatie. Jullie support betekent alles voor ons. Laten ons weten hoe we elkaar verder kunnen inspireren op deze reis naar emotionele vrijheid en zelfontdekking? Werk met de vragen voor zelfreflectie.
Laten we samen een inspirerende dialoog beginnen in de commentaarsectie hieronder!
Als deze blog je aanspreekt, deel hem dan alsjeblieft.
Door te delen kunnen we nog meer mensen inspireren en ondersteunen op hun reis. Vergeet niet om ons te volgen op sociale media. Laat je stem horen door een reactie achter te laten en de tekst een duimpje omhoog te geven. Ontzettend bedankt voor je steun!
Toxische individuen en organisaties kunnen soms veel schade aanrichten, maar laten we ons richten op de positieve veranderingen die we zelf kunnen bewerkstelligen.
We bieden jullie gratis mogelijkheden aan om te groeien, met zelfzorgtips, helende oefeningen en manieren om trauma’s te verwerken. Samen kunnen we echt een verschil maken!
Door op de afbeelding hierboven te klikken kun je contact met me nemen via Whatsapp, messenger, mail en sociale media!
Zet je vandaag nog een stap VOORUIT met de Groeitaken? Kies maar!
Ik moedig jullie aan om door te zetten!
Annemie Persyn-Declercq
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren